Siem Reap dag 1
19 september 2017 - Siem Reap, Cambodja
In het guesthouse werd ik goed ontvangen door het personeel. Ik kreeg een lekker gekoeld vochtig handdoekje dat fris naar limoen rook. Daarbij kwam ook nog een welkoms smoothie. Wat een verademing na de lange reisdag.
Ik ben wel toe aan een dag rustig niks moeten. Ik ontbijt laat en schrijf het stuk over de reis hiernaartoe op. Ik zit heerlijk in de schaduw met eens raaiende ventilator boven mijn hoofd.
Er komen werklui aanlopen en even later komt de baas van Bou Savy guesthouse zich verexcuseren voor de onrust. Ze gaan twee bomen verwijderen die te groot zijn geworden voor de binnenplaats. Ik hou wel van een beetje roering in de tent en zit het met plezier te kijken hoe dat allemaal in zijn werk gaat. Ze zijn met een man of acht. Drie houden een tak in bedwang met een touw. Er zijn er ook drie in de boom geklommen, alles gaat met de hand. Het hakken met een bijl klinkt plezieriger dan een lawaaierige gillende elektrische zaag. Wat een bedrijvigheid zo met al die mannetjes.
Ik wil graag weer een simkaart hebben om op internet te kunnen. Dat geeft me een veel geruster gevoel. Ik kan dan tenminste al die verschillende valuta opzoeken en hoef me niet meer afgezet te voelen. In Cambodja kun je betalen met Amerikaanse dollars en met real. 4000 real is een dollar. Ik voel me rijk met al die briefjes van 20.000 real maar in de praktijk is dat maar vijf dollar. Ik vraag aan de balie wat een normale prijs voor een tuktuk is en daar geeft men aan 4000 real dat is 1 dollar of zo je wilt 0,80 eurocent. Onze reisgidsen hadden aangegeven dat er geen banken in Siem Reap zijn maar dat is gelogen.
Met de tuktukrijder ga ik op zoek naar een Smart aanbieder. Die verkoopt simkaarten. Het is fijn om weer contact te kunnen zoeken met het thuisfront via internet. Ook Google maps vind ik een uitkomst. Ik haal wat eten in de supermarkt en ga aan de rivier op een bankje zitten. Zo kan ik alles wat voorbij komt mooi bekijken. Tot mijn vermaak komt er ineens een hondje met een rood brilletje op voorbij lopen. Twee kleine jongetjes die met hun vader aan het wandelen zijn zien het ook. We moeten er erg om lachen. Het hondje springt bij een scooter voorop en zet zijn pootjes op het stuur alsof hij kan rijden. Hilarische vertoning dat is het.
Ik zoek op Google maps op hoe ik terug kom naar het guesthouse ik heb zin om te lopen en rond te kijken. De lucht in de verte wordt dreigend donker. Ik heb al een uur gelopen als ik merk dat ik niet het juiste adres heb ingevoerd. Ik ben totaal de verkeerde kant opgelopen. Ik hou een tuktuk aan, de man heeft geen idee waar ik heen moet maar weet duidelijk te maken dat ik hem de weg maar moet wijzen dat we er dan zo samen wel uitkomen. Dus nu wel de goede richting uit. Het duurt even voor ik weer weet waar we zijn. Het is nog best vroeg en het is gaan regenen. Ik heb geen zin om al naar mijn kamer te gaan. De oplossing voor die tegenzin doet zich voor als ik langs een restaurant loop waar ze buffet aanbieden voor 12 dollar. Tijdens het eten is er life muziek en volksdans. Dat lijkt me wel wat. Ik stap naar binnen net voor een fikse bui achter me losbarst. Ik zit lekker droog. Ik bestel lekker een pot thee.
Ik wil graag wat dichter bij het toneel zitten en vraag een ober of dat mogelijk is. Hij gaat op zoek en inderdaad kan ik even later een stuk dichterbij aanschuiven. Ik heb een andere vrouw gezien die ook alleen is en vraag of ze mij misschien gezelschap wil houden. Dat wil ze. Het is een Amerikaanse die voor de luchtmacht werkt en in Korea gestationeerd is momenteel. Ik merk op dat Korea het haar president niet gemakkelijk maakt momenteel. Daar mag ze kennelijk niet op reageren want ze zwijgt en glimlacht een beetje. Ze heer Veronica en heeft twee weken vakantie. Ze vraagt of ik vaak reis binnen Europa. Zelf zou ze ieder weekend benutten om naar het buitenland te gaan, zegt ze. Ik leg haar uit dat Nederlanders iets al gauw ver weg vinden. Ik vraag haar naar de benzineprijs en die is in Amerika beduidend lager. Ze schrikt als ik haar vertel hoeveel de benzine in Nederland kost. Voor dat geld zou ze ook niet zoveel reizen. Amerikanen rijden rustig 6 uur heen en 6 uur terug om een weekend ergens naar toe te gaan.
De voorstelling begint maar daarover kun je weinig vertellen. De muzikanten dragen een zwarte broek met een wit blousetje. De danseressen zijn prachtig opgemaakt en dragen traditionele houden hoofddeksel. Het us een feest van prachtige kleuren roze,rood, geel, groen, oranje, blauw en wit met goud. Prachtige zijde stoffen maken de kleuren extra helder. Er wordt steeds uitgelegd wat we te zien krijgen maar door het Aziatische Engels is dat moeilijk te volgen.
Het eten is heerlijk. Ze hebben hier allemaal verschillende hele lekkere kruidige blaadjes in de sla en door het eten. Het eten is veel zachter van smaak dan in maleisie en Thailand. Ik kan overal lekker van proeven bij het buffet. Gefrituurde groenten, wontons dingen die inliet ken zoek ik op en proef ik. Het is verrassend lekker allemaal. Ik moet er achter zien te komen hoe al die lekkere blaadjes heten.
Ik ben wel toe aan een dag rustig niks moeten. Ik ontbijt laat en schrijf het stuk over de reis hiernaartoe op. Ik zit heerlijk in de schaduw met eens raaiende ventilator boven mijn hoofd.
Er komen werklui aanlopen en even later komt de baas van Bou Savy guesthouse zich verexcuseren voor de onrust. Ze gaan twee bomen verwijderen die te groot zijn geworden voor de binnenplaats. Ik hou wel van een beetje roering in de tent en zit het met plezier te kijken hoe dat allemaal in zijn werk gaat. Ze zijn met een man of acht. Drie houden een tak in bedwang met een touw. Er zijn er ook drie in de boom geklommen, alles gaat met de hand. Het hakken met een bijl klinkt plezieriger dan een lawaaierige gillende elektrische zaag. Wat een bedrijvigheid zo met al die mannetjes.
Ik wil graag weer een simkaart hebben om op internet te kunnen. Dat geeft me een veel geruster gevoel. Ik kan dan tenminste al die verschillende valuta opzoeken en hoef me niet meer afgezet te voelen. In Cambodja kun je betalen met Amerikaanse dollars en met real. 4000 real is een dollar. Ik voel me rijk met al die briefjes van 20.000 real maar in de praktijk is dat maar vijf dollar. Ik vraag aan de balie wat een normale prijs voor een tuktuk is en daar geeft men aan 4000 real dat is 1 dollar of zo je wilt 0,80 eurocent. Onze reisgidsen hadden aangegeven dat er geen banken in Siem Reap zijn maar dat is gelogen.
Met de tuktukrijder ga ik op zoek naar een Smart aanbieder. Die verkoopt simkaarten. Het is fijn om weer contact te kunnen zoeken met het thuisfront via internet. Ook Google maps vind ik een uitkomst. Ik haal wat eten in de supermarkt en ga aan de rivier op een bankje zitten. Zo kan ik alles wat voorbij komt mooi bekijken. Tot mijn vermaak komt er ineens een hondje met een rood brilletje op voorbij lopen. Twee kleine jongetjes die met hun vader aan het wandelen zijn zien het ook. We moeten er erg om lachen. Het hondje springt bij een scooter voorop en zet zijn pootjes op het stuur alsof hij kan rijden. Hilarische vertoning dat is het.
Ik zoek op Google maps op hoe ik terug kom naar het guesthouse ik heb zin om te lopen en rond te kijken. De lucht in de verte wordt dreigend donker. Ik heb al een uur gelopen als ik merk dat ik niet het juiste adres heb ingevoerd. Ik ben totaal de verkeerde kant opgelopen. Ik hou een tuktuk aan, de man heeft geen idee waar ik heen moet maar weet duidelijk te maken dat ik hem de weg maar moet wijzen dat we er dan zo samen wel uitkomen. Dus nu wel de goede richting uit. Het duurt even voor ik weer weet waar we zijn. Het is nog best vroeg en het is gaan regenen. Ik heb geen zin om al naar mijn kamer te gaan. De oplossing voor die tegenzin doet zich voor als ik langs een restaurant loop waar ze buffet aanbieden voor 12 dollar. Tijdens het eten is er life muziek en volksdans. Dat lijkt me wel wat. Ik stap naar binnen net voor een fikse bui achter me losbarst. Ik zit lekker droog. Ik bestel lekker een pot thee.
Ik wil graag wat dichter bij het toneel zitten en vraag een ober of dat mogelijk is. Hij gaat op zoek en inderdaad kan ik even later een stuk dichterbij aanschuiven. Ik heb een andere vrouw gezien die ook alleen is en vraag of ze mij misschien gezelschap wil houden. Dat wil ze. Het is een Amerikaanse die voor de luchtmacht werkt en in Korea gestationeerd is momenteel. Ik merk op dat Korea het haar president niet gemakkelijk maakt momenteel. Daar mag ze kennelijk niet op reageren want ze zwijgt en glimlacht een beetje. Ze heer Veronica en heeft twee weken vakantie. Ze vraagt of ik vaak reis binnen Europa. Zelf zou ze ieder weekend benutten om naar het buitenland te gaan, zegt ze. Ik leg haar uit dat Nederlanders iets al gauw ver weg vinden. Ik vraag haar naar de benzineprijs en die is in Amerika beduidend lager. Ze schrikt als ik haar vertel hoeveel de benzine in Nederland kost. Voor dat geld zou ze ook niet zoveel reizen. Amerikanen rijden rustig 6 uur heen en 6 uur terug om een weekend ergens naar toe te gaan.
De voorstelling begint maar daarover kun je weinig vertellen. De muzikanten dragen een zwarte broek met een wit blousetje. De danseressen zijn prachtig opgemaakt en dragen traditionele houden hoofddeksel. Het us een feest van prachtige kleuren roze,rood, geel, groen, oranje, blauw en wit met goud. Prachtige zijde stoffen maken de kleuren extra helder. Er wordt steeds uitgelegd wat we te zien krijgen maar door het Aziatische Engels is dat moeilijk te volgen.
Het eten is heerlijk. Ze hebben hier allemaal verschillende hele lekkere kruidige blaadjes in de sla en door het eten. Het eten is veel zachter van smaak dan in maleisie en Thailand. Ik kan overal lekker van proeven bij het buffet. Gefrituurde groenten, wontons dingen die inliet ken zoek ik op en proef ik. Het is verrassend lekker allemaal. Ik moet er achter zien te komen hoe al die lekkere blaadjes heten.
