Mekong Delta

Seven up heeft me uitgenodigd om achterop de motorbike met hem mee te gaan naar de Mekong delta. Hij kent daar diverse mensen en the weet leuke plekjes waar de toeristen niet komen. Dat wil iedere tourist toch...geen andere touristen zien. Het wordt een hele tour om er te komen en ik doe een schietgebed om een behouden reis. Zonder rijkleding loop je best een risico. Half negen word ik opgehaald bij mijn hotel. Seven is mooi op tijd. Hij vraagt of ik weleens zo lang achterop heb gezeten. Het regent zachtjes. De regen is lekker, vind ik. Door de bewolking is het tenminste niet zo warm. De neerslag scheelt ook een hoop stof in je neus onderweg. Alleen maar voordelen dus. De tocht duurt 2,5 uur heen en 2,5 uur terug. Als je me dat in Nederland zou vragen dan zou ik je voor gek verklaren maar hier is het heel normaal. Als we aankomen heb je geen kont meer over zegt Seven grijnzend. Hij maakt altijd grapjes. Het is een heerlijke humoristische knul. Ik beschouw hem als een Vietnamese kruising tussen Martin en Thomas. We hebben dan ook veel lol. Halverwege de tocht wijst hij me op graven middenin de rijstvelden. De families die zich daar hebben laten begraven willen daar graag weer terugkomen op hun eigen land. Er staan er velen. Een eind verder stopt hij om me een Cao Dao tempel te laten zien.  Deze religie of sekte zoals mijn reisgids hem bestempelt is nog heel erg jong. In het Cao Dao zijn alle religies  samengekomen. Christendom, Islam, Boedhism, Daoisme allemaal een met elkaar. Ik weet er niet zoveel vanaf  maar het klinkt als een goede oplossing. Ze hanteren het alziende oog van God. 

Even de benen strekken is wel fijn tussendoor. 

We gaan verder passeren veel modderbruine riviertjes over bruggen. De delta van de Mekong. Seven vertelt dat dit de hoofdweg is naar het Noorden van het land. Druk bereden, gelukkig rijd hij voorzichtig. Dat moet ook wel, je moet het overige verkeer goed in de gaten houden. We schieten in de lach als er weer eens een heftige toeteraar ons waarschuwt dat hij er langs wil. Sommigen laten de claxon nooit los. Heb ik zo het idee. 

We komen in een stadje. Aan de rivier zoekt Seven een streetfoodtentje uit dat de vreemdste drank die ik ooit gedronken heb maakt. Het heet Che, het is typisch van hier. Er zitten kleine groene sojaboontjes en bruine bonen in de drank. Veel ijsblokjes, een colakleurig bruin gelachtig goedje en een scheut gecondenseerde melk. De kleuren in het glas lopen van donkerbruin, naar transparant, naar wit en daarop rose. Ik moet alles door elkaar roeren. Het ziet er dan helemaal niet meer aantrekkelijk uit. Dapper neem ik een slok vastbesloten me niet te laten kennen. Het smaakt zoet weeig. Dit in combinatie met de melige bonen maken dat dit drankje niet tot mijn favorieten zal gaan behoren. Terwijl we zitten komt er weer zo een prachtig oud dametje op ons af om haar lootjes te verkopen. Ze wenst me wel een biljard toe zegt ze lachend en babbelt vrolijk tegen me aan. Seven vertaalt alles. Ik zeg tegen hem dat het prachtig is om te zien hoe ze haar werk leuk weet te maken voor zichzelf. Ze verkoopt de lootjes met veel flair in tegenstelling tot anderen die alleen maar zielig langs je tafeltje lopen. Je treurig aan kijkent. Deze vrouw zal veel meer verkopen dan de anderen. 

We gaan verder Seven slaat af smalle weggetjes over die alleen bereden worden door locals. Er groeien hier ontzettend veel kokospalmen. Dit gebied staat erom bekent. Ik zie hoe ze met een lange stok uit de palm gezaagd worden. We zijn onderweg naar vrienden van Seven die in een resort werken waar hij ook werkzaam is geweest. We worden dan ook hartelijk ontvangen. Ik krijg direct een heerlijke kop ijsthee voor me neer gezet door de security man. De mensen zijn hier zo verdchrikkelijk lief en aardig allemaal. Overal waar we lopen klinken verraste gilletjes van meiden die Seven herkennen. Ze zijn allemaal blij om hem te zien. Seven vertelt wie ze zijn en wat ze doen. Een jongen stelt zichzelf voor als de toilettenpoetser. Ik lach en zeg tegen hem dat hij dan de belangrijkste persoon is op het resort. Niemand komt terug bij een plek waar de wc’s smerig zijn. In werkelijkheid is hij gids voor de gasten maar dit geeft leuk de sfeer die er hangt weer. Seven had het er zo naar zijn zin omdat iedereen met elkaar omgaat als een grote familie. Dat is inderdaad goed re merken. Het resort ligt aan de Ben tre rivier waar continue bootjes met de gekste ladingen voorbij varen. Prachtig gezicht vanaf een ontspannend terras. Het resort heet Mango-home en is in handen van een Canadees met een Vietnamese echtgenote. Deze mensen hebben oog voor schoonheid. Het ligt heerlijk tussen de groene kokospalmen. Een fijne plek om tot rust te komen. Ik geniet van een sapje uit eigen tuin van het resort. Seven gaat omdertussen nog wat andere vrienden langs. 

Na het bezoek aan het resort gaan we met een vriendin van Seven varen. Ze heet Tho en is geboren in deze omgeving. Als we aankomen bij het huis waar de bootjes verhuurd worden krijgen we alledrie een jonge klapper. De baas van de verhuur hakt handig de top eraf en maakt voor mij een mesje uit de kokp osnoot. Zo kan ik het sappige vruchtvlees uit de binnenkant schrapen. Heerlijk dorstlessend en voedzaam, daar waren we wel aan toe. Na de maaltijf stappen we in een heuse Sampan en worden gevaren door een superslanke dame met een stralende vriendelijke glimlach op haar gezicht. We varen tussen het groen door in het bootje dat op een soort wrikkende manier aangestuurd wordt. Superdun maar o zo taai is deze vrouw. Ze geniet net zoals wij van de tocht over het water. Onderweg zien we waterkokosnoten. Prachtige vruchten zo groot als een voetbal en loeizwaar. Ik zou er graag een mee naar huis willen nemen maar ze zijn niet te torsen. De vrouw kapt stukken van de vrucht af en slaat deze met een kapmes doormidden. Dat wil ik ook graag eens proberen. Ik pak het mes en wil met een klap de vrucht in tweeen splitsen. De vrouw schrikt, ik doe het helemaal verkeerd. Zo kost het me mijn vingers nog een keer. Je moet het mes erin vastslaan met een voorzichtig klapje. En dan het vruchtje voorzichtig splijten. Met je duim kun je het vruchtvlees eruit halen, dit smaakt weer heel anders dan de gewone kokosnoot. Yes weer een ervaring rijker. Ik had toen ik aan deze reis begon geen idee dat reizen zo geweldig leuk is om te doen. Iedere dag brengt weer nieuwe dingen mee, heerlijk. 

Tho vraagt of ik eendensoep wil eten en ik heb een ramnelende maag. We rijden naar een straatresto. Het is inmiddels donker geworden. We zakken neer op de typische rode plastic stoeltjes die je hier overal bij lage roestvrijstalen tafeltjes ziet. Het zouden in ons land kleuterstoeltjes zijn. Ik pas er gelukkig in....  Tho bestelt ons eten. Een kom rijstsoep met een eendensalade. Ik pak een donkerroof stuk van de schaal en stop het in mijn mond. Ik kan de smaak niet helemaal thuisbrengen maar het smaakt prima. Tho vertelt mij dat het kleefrijst is gekookt in eendenbloed. Oh, denk ik, het smaakt me er niet minder om het is weer nyomnyom in combinatie met de soep en de salade. Thuis vind ik bloedworst ook lekker dus waarom dit dan niet, redeneer ik. Het zit stikvol op het terras met vrijwel allern mannen. Ik zie dat ze borrelglaasjes met gele vloeistof achterover gieten. Ik vraag wat het is en Seven zegt dat het rijstwijn is en of ik het wil proeven. Natuurlijk wil ik dat. Tho staat op en vraagt de mannen of ze een glaasje voor mij mag. Er wordt gelachen en ingeschonken. Ik neem een slokje in de verwachting iets zoets te drinken te krijgen. Dat had ik namelijk eerder ergens gekregen. Het is evhter loeisterk spul. Eerder rijstbrandewijn denk ik dat Seven bedoeld heeft. Een klein slokje is dan ook genoeg voor mij. Tho slaat de rest achterover. De mannen vragen hoe ik heet...

In het donker moeten we weer terug met de motorfiets. Iedere keer als ik opstap zegt Seven, het lijkt wel een aardbeving. Grijns grijns. Onderweg moet ik toch echt naar de wc. We stoppen bij een oud vrouwtje dat van alles verkoopt. Ik pak een fris nieuw mondkapje van haar kraampje en Seven koopt twee flesjes water. Het vrouwtje beduidt dat ik achter haar aan moet lopen mee naar achteren naar de wc. Kromgebogen in haar vrolijke rood met wit gestippelde pyamapak gaat ze me voor. De wc is zeer primitief. Als ik klaar ben realiseer ik mij dat er geen wc papier is. Dan maar op de Vietnamese manier. Billen schoonspoelen met een pannetje. The old way very effective zegt Seven als ik het hem bij terugkomst vertel. Gelukkig lag er wel een lekker stuk zeep