Survival in het ziekenhuis...

Dinsdag 2 november

Mijn gezondheid gaat er niet op vooruit. Ik voel me steeds beroerder en wederom ondernemen we de tocht naar het ziekenhuis. Ik voel me een beetje een zeur maar eenmaal in het ziekenhuis krijg ik bevestigd dat ik niet veel later had moeten komen. Ik word direct weer aan het infuus gelegd er wordt opnieuw bloed afgenomen. Ik smeek zo ongeveer of ik mag blijven want thuis lukt het niet. Julia doet ontzettend haar best maar we krijgen de juiste dingen niet voor elkaar. Ziek zijn in de tropen vind ik erg lastig. Ik heb al bij mijn schoonzusje Suzy om advies gevraagd en bij mijn vriendin Ellie. Ik neem ORS maar het baatte allemaal niet. Zelf willen ze me nu ook houden. Het enige wat ik kan denken is zorg voor me, zelf kan ik het niet. Ik ben behoorlijk radeloos. Gelukkig mag ik blijven. Naar blijkt ben ik, ondanks mijn pogingen te drinken, behoorlijk uitgedroogd. Om de naald voor het infuus erin te krijgen moeten ze mijn aderen in mijn hand vinden. Die liggen er altijd dik bovenop maar vandaag zijn ze onvindbaar. Ik wist niet dat de mate van hydratatie ook de dikte van je aders bepaalt. Door het infuus ga ik me weer iets beter voelen maar nig steeds ben ik erg duizelig en ontzettend moe. Na eerst allerlei handelingen doorstaan te hebben mag ik eindelijk naar een bed. Ik kom alleen op een 4p zaal te liggen. Het enige dat ik nog wil is slapen slapen en nog eens slapen. Ik wil ook nog graag een maaltijd. Indien mogelijk. Ik krijg een magnetron (wat had ik dan verwacht luxe a la carte) bak op mijn tafeltje gepleurd. Het eten is gortdroog en zo goed als koud...en mijn toch al geringe appetijt draagt al helemaal niet bij. 

Slapen dus...nou dat had ik gedroomd. Om de rambam staat er weer een verpleegster bij mijn bed. Ik krijg drie verschillende infusen toegediend; panadol, antbiotica en vocht. Steeds als er weer een fles leeg is begint de infuus apparatuur te piepen. Gelukkig kunnen ze dat bij de verpleegsters balie horen en komen ze snel om weer een nieuw middeltje toe te voegen. Daarnaast worden mijn temperatuur en mijn bloeddruk erg goed in de gaten gehouden. Slapen kan alleen in korte blokjes. ‘S ochtends om 6.30 u. Komen twee vriendelijke zusters mijn bed verschonen. Een jonge en een ervaren oudere die me heel lief even over mijn arm aait. De jonge is moslima, de oudere oordelend op het rode stipje op haar voorhoofd Hindu. Ik moet steeds aan Wilders denken met zijn moslimofobie. De hoofddoek is hier een gewoon vaststaand gegeven waar niemand van verblikt of verbloost. Iedereen doet zijn werk naar beste kunnen. De zusters dragen grieks blauwe werkkleding. Een broek met een jasje en indien van toepassing een donkerblauw hoofddoekje. Veel leuker dan dat steriele wit in Nederland. De artsen dragen hun eigen kleding. Mijn arts is een vrouw en ze heet dr. Shanti. Een uitermate plezierige vrouw in de omgang. Ze komt twee keer per dag langs om te kijken hoe het met me gaat. Ik word hier erg goed behandeld. Ik ben naar een eenpersoonskamer gebracht omdat ze bang zijn dat ik besmettelijk ben voor andere patienten. Ik moet een eigen toilet gebruiken. Zelfs Julia moet naar een ander toilet gaan als bij me op bezoek is. Ik heb een Salmonella infectie gehad en daardoor ben ik nu zo ontzettend ziek. Iedere keer wanneer ik overeind kom, gooi ik alles wat ik er met ontzettend veel moeite in heb weten te stoppen weer uit. Ik houd eigenlijk niets binnen. Alles wat ik eet of drink roept weerstand op in mijn lijf. Met moeite weet ik een stukje meloen binnen te houden. Ik ben woedend op mezelf. Ik wil naar huis naar Martin en daar moet ik eerst beter voor worden en dat lukt zo niet. Ik laat de moed zakken en voel me erg verdrietig. Julia wordt daar op haar beurt ook weer erg verdrietig van en daar zitten we dan te zielepieten met zijn tweetjes. H