En dan is het vakantiegevoel even weg

Zaterdag 28 oktober vlieg ik al vroeg naar Kuala Lumpur. Ik ben erg moe maar wijt dat aan de slechte nacht ervoor. Ik eet een noedelsoep op de airport want ik denk het wel weg te eten. Goed eten, goed eten, zeg ik tegen mijzelf. Ik kan alleen niet veel op. In het vliegtuig zit ik lekker voorin. Ik moest bijboeken voor mijn bagage en dan ben je ineens premium flexer. Whatever that may be. Ik krijg een maaltijd. Ik mag mijn eigen stoel kiezen, ik mag als eerste naar binnen. Nu ik me niet zo fit voel wel fijn. De vlucht verloopt spoedig. Hij is zelfs korter dan ik dacht door het tijdsverschil tussen Hanoi en Kuala Lumpur. Mijn eerste tas komt netjes bovendraaien maar op mijn onmiskenbare knalgele tas heb ik erg lang moeten wachten. Uiteindelijk staat de band stil ... nog steeds geen felgele tas te bekennen. Dan maar naar de bagage claim. Daar zitten nog twee mannen van dezelfde vlucht. Ik leg uit hie mijn tas eruit ziet en dan komt de jongen hem trots brengen. Eindelijk kan ik dan naar de arrivals waar Julia al een hele tijd op mij zit te wachten. Ik ziek haar gezichtje tussen de mensen maar kan het niet vinden. Ineens hoor ik haar roepen. Mam, ze herkende me niet omdat ik er zo moe uitzag en langzaam liep. Ik heb ontzettende dorst gekregen. Ik wil wat limonade kopen maar heb slechts 10 ringgit. Ik laat deze aan de kassiere zien en zeg dit is zeker niet genoeg. Ze lacht: u houdt nog geld over mevrouw!  Ik had ergens 330 zien staan maar dat blijkt 3.30 te zijn. Wel weer even wennen maar deze bedragen zijn tenminste te volgen. Ik zit nog met de vietnamese in mijn kop. We nemen de Grab naar huis. Ik ben echt heel moe en val al gauw in slaap. Ik eet ‘s avonds nog wat met Julia en dan verdwijnt ze naar een halloweenfeestje. Ze blijft daar slapen dus ik heb haar bed lekker voor mij alleen. De volgende dag treft ze mij ziek aan. Ik heb getemperatuurd en schrik van de uitslag. 40,4. Ik wil naar een dokter want mijn temperatuur blijft stijgen. Radeloos en ontzettend duizelig verdwijn ik in de taxi naar de polikliniek. Daar is het druk. We moeten even wachten en ik kan niet meer zitten. Eindelijk worden we opgehaald. Een hele aardige dokter stelt honderden vragen.  Ik moet urine voor onderzoek afstaam.  Er wordt bloed afgenomen en ik krijg een infuus. Ik heb nog nooit een infuus gehad maar wat knap ik daar door op. Ik krijg weer trek. Julia haalt een appel voor me. De lekkerste appel in jaren. Lekker sappig. Vocht is wat ik nodig heb en iets in mijn maag. Uit alle onderzoeken komen gelukkig geen enge ziektes zoals Dengue of Malaria. Het enige wat ze kunnen vinden iseen virusinfectie. Maar ja virussen zijn er vele. Ik krijg panadol 500 mg, een penicilline kuur en medicijnen tegen de pijnlijke gewrichten mee naar huis. Nu kan het opknappen beginnen denk ik. 

Het tegendeel blijkt waar. De volgende dag ben ik aan de dunne en voel ik me niet veel beter maar denk nog het zal wel een reactie op de medicijnen zijn, even doorbijten. Die nacht lig ik weer te drijven in het zweet  ik heb Julia opdracht gegeven voor schoon beddegoed en een stel t shirts te zorgen. Zodat we regelmatig kunnen verschonen. Het arme kind loopt zich de benen uit het lijf voor mij. De schat.