Bezoek aan de familie van Seven

Seven heeft me gevraagd of ik met hem en een vriendin Nhi mee wil om kennis te maken met zijn ouders en zijn zus en haar kinderen. Ik begin daar natuurlijk bij te glunderen. Wat is er nou leuker dan in Vietnam uitgenodigd te worden bij een familie met kinderen. Ik word bij het hotel door Nhi opgehaald met haar motorbike. Ik moet eerst mijn fiets terugbrengen. Bij de fietsenwinkel vertelt de eigenaar dat hij dol is op pickwick thee. Zijn familie neemt het altijd voor hem mee. Ik krijg een lekker glas ijsthee aangeboden. Gewoon thee zoals wij die zetten verdunt door vele ijsblokjes. Heerlijk verfrissend in deze hitte.  

We treffen Seven bij de parking voor de motorbikes. We moeten alledrie nog ontbijten. We strijken neer bij een streetfood vrouwtje. Ze heeft lekkere noedels met porkworst. Ook hier drinken we ijsthee. Terwijl we zitten te eten komt er een kromlopend oud vrouwtje langs dat zeer slecht ter been is. Oude mensen verkopen hier lootjes om een inkomen te hebben. Er is geen oudedagvoorziening voor hen. Vaak wonem ze in groepjes bij elkaar en moeten ze de straat op om lootjes te verkopen. Zwaar werk kunnen ze niet meer aan. Ik hoef vandaag geen lootje maar geef haar wat geld. Honderd dong denk ik te geven. Het vrouwtje bekijkt het biljet en vraagt aan Nhi wat ze gekregen heeft. Blijkt dat ik per ongeluk honderd dollar in haar hoed heb gegooid. Nhi vraagt of dat echt mijn bedoeling is. Nee foutje. Dan koop ik toch maar een lootje van haar. Gelukkig heeft ze niets in de gaten gehad omdat ze nog nooit een dollarbiljet heeft gezien. Dankzij Nhi kom ik er goed mee weg. Nhi zegt dat ze liever een maaltijd betaalt voor deze mensen. Dan is dat tenminste echt aan hen besteed. Van hun inkomsten moeten ze meestal 90% afstaan. Bedelen en ouderdom is hier business. Er zijn mensen die groepjes kinderen uitzetten in de stad om te bedelen en het geld aan het einde van de dag van hen afnemen. Ik begin over de film slumdogmillionair, waarin dat ook het geval is. Nhi kent de film ook. 

We gaan met de lokale bus naar de “hometown” van Seven. De buschauffeur staat onder enorme tijdsdruk blijkbaar want zodra ik mijn laatste voet in de bus heb gezet scheurt hij er heen en weer hotsend vandoor. Wat een haast, met vallen en opstaan bereik ik een zitplaats. Seven en Nhi vragen lief if alles goed is met mij. Tijdens de busreis stappen er regelmatig mensen in die drie haltes meerijden en hun waren in de bus proberen te slijten. Zo hebben we kleine groene appeltjes gekocht die van zichzelf nogal smakeloos zijn. In de zak met de appeltjes zit ook een miniscuul zakje met daarin een combinatie van zout met chilivlokjes. Wanneer je een hapje hebt genomen van het appeltje en het dan in het zoutmengsel doopt, dan komt de smaak van het apoeltje ineens veel beter tot haar recht. Echt verrassend lekker. 

In de bus zitten mensen die inkopen hebben gedaan in de stad. Een man heeft een dichtgebonden mand bij zich met twee duifjes erin. Ik geniet zo van al die mensen en hun dagelijkse beslommeringen. Vaak kijken ze verbaasd naar mij, en nig verbaasder wanneer ik ze begroet in hun eigen taal. Kleine kinderen kruipen voor me weg, dicht tegen hun moeder aan, die dan haar best doet om haar kindje naar mij te laten zwaaien. Een dik klein guitig mannetje heeft me een uur aan zitten staren onderweg. Hij heeft het zo warm. Zijn moeder trekt zijn t-shirtje omhoog tot zijn oksels. Dan kan de warmte weg. Dat doen veel mannen of ze lopen alleen in een boxershortje. Hoewel je dat meer ziet naarmate je verder van HCMC verwijderd raakt. De busreis duurt 2,5 uur maar ik verveel me geen moment. Wanneer een bus, een auto, een vrachtwagen iemand inhaalt, toetert hij om aan te geven dat hij wil dat je ruimte voor hem maakt. Het gevolg is dat het overal een getoeter van jewelste is. In het begin dacht ik dat ik aan de kant moest en ervoer ik het als ontzettend agressief. Nu lig ik in een deuk als er weer een toeteraar de ruimte wil hebben. Het verkeer is echt een gekkenhuis. Het voornaamste vervoermiddel is de scooter. Veel mensen dragen maskertjes voor hun gezicht om zoveel mogelijk verstoken te blijven van stof en uitlaatgassen. Ik heb er zelf ook een paar gekocht. Als je de zwarte rook ziet die sommige vrachtwagens uitblazen dan wil je echt wel. 

Na tweeeneenhalf uur in de bus komen we in Bien Hoa de thuisstad van Seven. Bien Hoa heeft vroeger een Amerikaanse luchtbasis gehuisvest. Ik had verwacht dat we in een meer landelijk gebied ziuden komen maar ik heb geen rijstveldje gezien onderweg. Steden lopen gewoon in elkaar door. Het is alleen iets rustiger hier. Seven heeft zijn scooter opgehaald en neemt mij achterop. Voor Nhi regelen we een taxiscooter. Onderweg zie ik kleine papiermache paardjes staan bij een winkeltje. Ik zeg dat ik ze leuk vind en hoor dan dat die voor een begrafenis gemaakt worden. Er worden auto’s, hele huizen van bamboe en papier mache gemaakt om te verbranden bij een begrafenis. Toch maar niet kopen dan... Binnen een kwartiertje zijn we bij zijn ouderlijk huis, een modern longhouse. Ik heb de term longhouse al vanaf Maleisie gehoord maar begin nu pas te begrijpen dat het betekent dat alle ruimtes achter elkaar liggen. Seven’s moeder vindt het erg leuk dat hij foreigners meebrengt. Ze is slecht ter been als overblijfsel van een beroerte en is altijd alleen thuis overdag. Zijn vader werkt in de security. Gelukkig woont zijn zus in een straatje om de hoek. Mama heeft rijst met kip en pompoensaus gekookt voor ons, het is ngon. ( vietnamees voor heerlijk). Het huis is 10 jaar oud en helemaal spik en span. De mama zegt tegen haar zoon dat ik moet blijven slapen. Ze vind me gezellig en open minded. Ze vindt het ook goed om te horen dat mijn man voor de kinderen zorgt en dat ik op reis mag van hem. Ik krijg hier uiteraard altijd vragen over. Ik grap meestal dat hij het geld verdient en dat ik het uitgeef. Arme Martin zwoegt en ploetert terwijl ik de bloemetjes buiten zet. In de kamer hangen foto’s van de opa en oma van Seven met authentieke ring om het hoofd. Oorspronkelijk komt de familie uit het Noorden van het land. Ze zijn naar het zuiden gegaan toen Seven ongeveer 20 was. Wanneer de moeder van Seven hoort dat ik ook katholiek ben, kan ze haar geluk helemaal niet meer op. Op haar toonkast staan net zoals bij mijn opa en oma vroeger beeldjes van de heilige familie; Jozef, Maria met het kindje Jezus onder een stolp. God heeft Seven’s moeder als door een wonder het leven na haar beroerte teruggegeven. Daar is ze van overtuigd. Iedere avond bidden ze de rozenkrans en zondags gaan ze naar de kerk. Daar zou ik nu eigenlijk ook moeten zitten, ik had willen gaan maar ben na drie drukke dagen vol indrukken even aan een totale zondag rustdag toe.   

Rustdag is ook blogdag. Ik zit lekker in een ligstoel bij het zwembad op de veertiende verdieping en kijk, behalve naar mijn minibeeldschermpje op mijn telefoon, uit over HCMC. 

Terug naar het familiebezoek. Tijdens het eten komt het neefje van Seven binnen. Een leuk eigenwijs spontaan jongetje van 12 jaar oud. Hij komt even Engels oefenen met de foreigner. Hij spreekt het al aardig en is daar zichtbaar trots op...en terecht natuurlijk. Het is tien voor twaalf, ik vraag of hij niet naar school moet. Jawel, antwoord hij; om twaalf uur. Dan groet hij me en zegt tot straks na school, de schat. Ik moet nu even rusten van Seven’ s moeder. Ze wil dat ik in haar air conditioneted slaapkamer kom en een dutje doe. Ik krijg een kussen en doe maar wat ze van mij vraagt. Ik pretendeer te slapen als ze naast mij schuift. Best lekker even tot rust komen. Grappig vind ik de vanzelfsprekendheid waarmee ze naast me komt liggen. Nhi is gaan lezen in de hangmat in Seven ‘s kamer en Seven doet een dutje op de bank. Het lijkt me een familie in goede doen. ‘S middags komt de zus van Seven ons ook opzoeken. Ze heeft een grote rode glimmende appel en een gekoeld blikje cola voor me mee meegebracht. Zooo lief. Ik had aan Seven gevraagd of ik zijn moeder ergens een plezier mee kon doen maar volgens hem houd ze niet van kadootjes. Ik wilde bloemen kopen maar dat doe je niet, die zijn alleen voor begrafenissen dus dat zou raar opgevat worden. Seven’s zus wil graag dat ik ook een kijkje neem bij haar thuis. Ze heeft eenden, kippen, ganzen en ze verbouwd groenten in haar moestuin. Ik loop met haar mee en trots laat ze haar huis en haar landje zien. Ze teelt van alles. Het is zoveel dat ze ook groenten verkoopt vanuit haar tuin. Alles wordt biologisch gekweekt. Ze heeft een bananenboom, een papayaboom, veldjes met morning glorie, kool, pompoenen, mais, courgettes en de heerlijke blaadjes die je hier vaak bij het eten krijgt in de sla of om in je soep te doen. 

Ik neem een foto van ons samen. 

Ze maakt thee voor mij die een zuiverende werking heeft op de lever. Voor de allergie op mijn voeten die er niet meer jeukt maar er wel vlammend rood uitziet. Dat is weer zo attent. Wat zijn de vietnamezen toch lief. Aan de wand hangen foto’s van haar gezin. Ze vertelt dat haar man 56 jaar oud is, zij is 32. Zij en haar man zijn samengebracht door een matchmaker. Naast hun katholicisme geloven ze helemaal in Feng shui. De Feng shui matchmaker heeft hen samen gebracht op hun geboortedata. Het hele huis is doordrongen van Feng Shui. Wanneer je de voorplaats binnenkomt staat er een bak met water. Achterin het huis heeft haar man bergen geschilderd op de achtermuur. Op plankjes liggen overal grote kristallen en stukken natuursteen ook voor de feng shui. Interessant ik weet er te weinig vanaf. De vier elementen spelen een grote rol. In totaal zijn er acht basiselementen. Ze hebben een meter die van alles voor hen doormeet. Het lijkt wel op een kompas.De zus wil erg graag dat we bij haar komen eten voor het diner. Ik wil echter Seven’s moeder niet teleurstellen. We spreken af dat we om vijf uur terugkomen om te eten. Als het zover is liggen er tot mijn stomme verbazing rijstvellen op de tafel die ik enige tijd geleden bij de supermarkt thuis gekocht heb om er Vietnamese loempiaatjes van te maken. Ik had ze volgens recept geweekt in water, groentes erop dichtgevouwen en vervolgens explodeerden ze in het frituurvet. Man, man wat een puinhoop. Ik ben dan ook ontzettend benieuwd naar om te zien hoe zij ze bereiden. Wat een toeval weer. Nu het blijken rijstvellen te zijn, die je nat maakt met je handen, dan leg je er een reep komkommer, stukje vlees of vis  erbij, verse bladgroentes (lekkere blaadjes)dichtvouwen, in een kommetje waarin vissaus met limoen en chili gemengd zijn dopen en opeten. Zoo simpel en zoo ngomngom, verse springrolletjes. Niks frituren.... we zitten met zijn allen aan tafel. Het kleinste jongetje durft niet bij me in de buurt te komen. Weer een geweldige ervaring rijker. Wat een mooie dag. 

Ik mis Martin en mijn familie echt maar Nederland helemaal niet. Ik moet volgend jaar terugkomen zegt Seven’s moeder maar dan met mijn man. Ze wil hem graag leren kennen.