Vietcong tunnels en streetfood

De jongen die me voorstelde om me rond te leiden zit om 11.00 bij de fietsenwinkel op me te wachten. Ik vertel hem dat ik nog niet ontbeten heb. Hij grijnst en zegt dat de VN nu lunch hebben waarop ik antwoord dat het dan maar een brunch moet worden. Dat begrip kent hij niet maar vindt hij erg grappig. Het plan vandaag is Brunch en dan met de lokale bus naar de vietcong tunnels. Dat is 2,5 uur heen en 2,5 uur terug. 

Ee stappen op de fiets en gaan op zoek naar een eettentje. De jongen heet seven, dat is zijn Engelse naam. Zijn Vietnamese naam betekent namelijk 7. We eten in een soort kantine achtig tentje. Twintig tafeltjes met krukjes om op te zitten. Het eten smaakt goed. Ik heb rijstnoedels (daar hebben ze wel 50 variaties van overigens) met kip, garnalen en een klein geel vleespasteitje. Dat zag er zo leuk uit dat ik het niet kon laten liggen. Altijd iets nieuws proberen. Het Vietnamese eten is zelden scherp. Vaak een beetje zoetzuur van smaak. Na het eten fietsen we naar het busstation. We moeten eerst met bus 13 en daarna overstappen op bus 79. Seven vertelt dat de meeste touristen in de ochtenduren naar de tunnels gaan, dan is het koeler. Tegen de tijd dat wij daar arriveren is het 15.30 uur. Er is geen tourist meer te bekennen. We lijken de enige te zijn. We worden rondgeleid door een Vietnamese man. Seven vertaalt alles voor mij. We stoppen bij een bebladerde plek in het woud. De gids rommelt wat met de bladeren en totaal onverwacht staan we voor de ingang van een tunnel. Het gat is ongeveer een A3 formaat groot. Wil je erin vraagt Seven...natuurlijk wel. De vraag is echter pas ik er wel in?

Ik wring me in het gat en loop gebukt op handen en voeten door de tunnel. Erin zakken afdalen en dan een stukje rechtdoor, vervolgens rechtsaf. Seven gaat me voor. Hij gebruikt zijn telefoonlampje om bij te lichten. Ha, daar is zijn de tredes naar boven weer. Er ligt een best wel zwaar deksel bovenop het uitgangsgat. Toch wel fijn om weer ruimte om je heen te hebben. Pffft ik moet er niet aan denken om daar continue te moetem vertoeven. Het is een vernuftig systeem daar onder de grond. We bezoeken ern commandoposy, een ziekenboeg, een slaaptuimte en een keuken, allemaal ondergronds uiteraard. De afvoer van de rook van het kookvuur komt kilometers verder boven de grond, anders zou de rook de verblijfstunnels verraden. We worden langs de gemene vallen geleid. Het zijn luiken in de grond die je ,wanneer er doorheen valt,  doen terecht komen op bamboespiesen. Hier zijn Amerikanen op een gruwelijke manier aan hun einde gekomen. 

Aan het einde van de route wacht ons een echt VC maal. Gekookte Tapioca met verkruimelde pindas zout en chilivlokken. De tapioca doop je in kruimels. Tapioca lijkt op melige aardappels. Het zoutmengsel geeft er enige smaak aan. Het valt niet tegen moet ik zeggen. Bij de tunnels is een grote pagoda gebouwd ter nagedachtenis aan de slachtoffers. Veelal jonge mensen tussen de 20 en 30 jaar oud. 45630000 vietnamese soldaten uit de provincie HoChinh zijn daar gestorven voor hun land. 

Er staat een groot beeld van uncle Ho zoals ze hem hier noemen in de pagoda en alle namen zijn op het rode marmer aangebracht. 

Bij de tempel komt er een man op me af die vraagt waar ik vandaan kom. Wanneer hij hoort dat ik uit Nederland kom wil hij me introduceren bij zijn baas. Daar sta ik stomverbaasd te kijken. Ik wordt voorgesteld aan de “biggest man” van de provoncie Ho Chi Minh. ( ik weet me in te houden maar het ligt me op het puntje van mijn tong te zeggen dat ik the biggest lady ben. Ik ben namelijk veel langer dan deze mannen.) Na de biggest man word ik voorgesteld aan de belangrijkste professor die bij een groot ziekenhuis in Saigon werkzaam is. Zij zijn hier vandaag met een delegatie aanwezig om een krans te leggen en te bidden voor de oorlogsslachtoffers. Als we verder lopen vraag ik mijn gids waarom mij deze eer ten dele viel? Hij vermoedt omdat ik blank ben en omdat ik Engels spreek kunnen de hoge heren aan de delegatie laten zien hoe welbespraakt ze zich in het Engels uit kunnen drukken. Het lijkt erop dat ze al een slokje op hebben. Ze kijken nogal troebel uit hun ogen.  Ze bedanken me voor de komst naar hun land en mijn belangstelling voor hun geschiedenis. Moet ik me nu vereerd voelen of gebruikt...Het was al met al weer een bijzondere ervaring.  

Bien hoa voorhee