Cambidjaanse barbecue en de grote ronde.

Cambodjaanse barbecuen doe je op een een-pits-gasje, misschien heb je ze wel eens zien staan bij de action of een kampeerwinkel. Een metalen vierkante gaspit waar je aan de zijkant een gasfles in stopt. Deze staan op tafel, daarop komt een pan die eruit ziet als een verkeerd gebogen vergiet. De pan is in het midden bol met kleine gaatjes. De zijkanten om de bolling heen zijn hol, zoals een tulband met in het midden een vergiet op zijn kop. De rand is ongeveer 10 cm hoog. In de rand wordt bouillon met groenten gegoten en op de bolling in het midden bak je stukjes vlees van allerlei dieren.; varken, kip, slang, vis, grote garnalen, kikker, rund, krokodil, struisvogel, schaap. Helaas ... was de slang op. We waren alledrie erg nieuwsgierig naar de krokodil. Probeer je voor te stellen hoe krokodil smaakt, ik weert natuurlijk niet hoe je krokodil het beste bereid, mijn stukje was nogal taai maar smaakte prima. Naast het vlees krijg je allerlei groente, noedels en rijst in een bananenblad om in de bouillon te koken.

Het is erg gezellig met de Franse meiden. Camille is een vrolijke, stralende persoonlijkheid. Ihintza is wat rustiger maar ook een ontzettend fijne meid. Ze zijn allebei 26 jaar. Twee ontwapenende hartsvriendinnen. Ze wonen dicht bij de Pyreneeën in Frankrijk. Ze zijn sociaal werksters. Zwaar werk. Als ze horen dat ik de lange tempelroute de volgende dag wil doen, nodigen ze me wederom uit om de tuktuk met hen te delen. Ik vind dat ontzettend leuk en  bedank hen voor hun gastvrijheid. Dat is vanzelfsprekend volgens hen. 

We verrekken  om 8.00 uur. Zij hebben hun tuktuk rijder leren kennen bij het busstation. Ik heb gemerkt dat het heel normaal is om al bij de bus dealtjes te maken om geld te kunnen verdienen voor de tuktukrijders. Hoe langer ik nadenk over mijn actie de eerste avond in Siem Reap, hoe meer ik me schaam daarvoor. Wat heb ik die arme tuktuk rijder aangedaan. Hij heeft wel erg veel pech gehad met ons, omdat hij die dag het sluitstuk van een horrorreis was. Ik zou hem, nu ik hier langer ben, met open armen ontvangen. Overigens was de betaling die we hem gedaan hebben prima. Dat dan gelukkig nog wel. 

Camille en Ihintza kunnen net als ik tijjden in de tempels ronddromen. We hebben een zelfde verwondering naar alles en wat erg fijn is, hetzelfde tempo. Oké, ik heb soms iets meer tijd nodig. Ze zitten dan al in de tuktuk maar hebben dan weer het grootste plezier met de berijder die Lem heet. Tuktuklem noemen we hem. Lem is een ondeugende goedlachse Cambodjaan. Als ik een foto maak van de kaart uit mijn gids om te onthouden welke tempel ik nu bekijk, lacht hij me gierend uit. Haha je moet geen foto's van je boek maken, zegt hij, je moet foto's van de tempels maken. Hij heeft echt ontzettend veel plezier. Wat een gezellige man. Hij wacht ons vaak op met een andere tuktukrijder, die blijkbaar ook de lange route doet vandaag. 

Wat loop ik weer te genieten van alle prachtige tempels, hoewel ik steeds meer overeenkomsten begin te herkennen. Blijft het leuk om nieuwe details op te zoeken. Mijn gidsboek is me daarin erg behulpzaam en anders zijn de opzichters die alles een beetje in de gaten houden dat wel. Op een gegeven moment moeten we over een lange houten vlonder over een stuk water naar een eilandje toe. Terwijl ik daar loop zie ik met een flits  een ...op reis programma voorbijschieten. Ik heb dit op TV gezien  en nu loop ik er. Ik vind het nog steeds ongelofelijk allemaal. Het is echt zo bijzonder om dit te kunnen doen. Langs het pad staat een meisje met erg mooie mandjes en andere gevlochten.voorwerpen. Ze verteld dat haar oma alles met de hand maakt. Ik kan het niet laten om er een paar te kopen. Dan maar wat onhandiger sjouwen. Als he ziet hoe sommige Cambodjanen zich volpakken dan moet ik nog heel wat mee kunnen nemen.;-)

Vandaag is het drukker bij de tempels omdat er een paar vakantiedagen zijn. Het is Phom bun. Dat zijn drie feestdagen waarop alle families elkaar opzoeken en zich herenigen. Ook bij het hotel zijn veel meer Cambodjanen  dan anders. De meesten die ik spreek komen uit Phnom Pen. De hoofdstad van Cambodja. Ze lopen veelal met kleding met daarop afbeeldingen van de tempels van Ankor, vooral de kleine jongetjes. Ik geniet van al die leuke goedlachse gezinnetjes. Een simpel 'soe a sadee', doet ze verrast opkijken. Dat betekent hallo. De kindjes zwaaien graag naar ons en Ihintza en Camille genieten daar ook ontzettend van. We moeten lachen om de jongetjes die daar geen zin in hebben en boos in de lucht gaan staan slaan. Veel ouders zeggen namelijk, zwaai even naar de vreemdelingen. Er loopt een kereltje bij die er werkelijk ontzettend kleurrijk uit ziet. Hij heeft een paars met groen en roze pakje aan en draagt daarbij een knalroze brilletje. Hilarisch om te zien heerlijk wat een eigenwijsheid er van hem af straalt. Een kunstenaar in spe vermoed ik. Sommige mensen spreken Engels en beginnen een praatje. Of ze willen met je op de foto. Ze zijn net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar hen.  

Om een uur of drie rijden we terug en nemen we rust bij het zwembad. Het is weer een prachtige zonnige dag. Camille wil graag naar het grote meer dat in de regentijd het formaat van een binnenzee krijgt. Ze heeft over een specifiek plaatsje gelezen. Ze kaart her aan bij Lem maar die heeft er niet zoveel oren naar. Hij vind het te ver en niet vertrouwd. Hij probeert ons een ander plaatsje aan te praten maar Camille houdt voet bij stuk. Voor haar plan moeten we een stuk verder reizen dan voor het zijne. Uiteindelijk gaan we 's avonds  met een andere tuktukrijder in zee of misschien kan ik beter zeggen naar zee... Camille wil daar graag 'le coucher du soleil' bewonderen. Onze nieuwe tuktuk man heet Wiebel. Althans dat is wat ik versta. Je zult het wel anders schrijven.