Een jarige op Tonle sap meer

Het Tonle sap meer is enorm groot, zeker tijdens de regentijd. Camille wil graag naar een dorpje op palen waarover ze gelezen heeft. Ze wil daar graag de zon onder zien gaan. Ik ben erg benieuwd naar het grote meer. We hebben op advies van de tuktuk rijder afgesproken dat we om twaalf uur zullen vertekken. Ik heb zo mooi nog tijd om naar old market te gaan. Voor we weggaan. Ik heb maandag gezien dat er in de gangen van de market 's morgens locals hun opbtengsten verkopen en wil daar graag nig even kijken. De vrouwen en een man zitten met hun spullen op de grond. De man ziet me kijken en geeft me een keihard tuinboonachtige groente. Hij beduidt me dat ik er een hap van moet nemen. Ik bijt een klein stukje af. Het smaakt naar zoutige citroen. Hij had waarschijnlijk mijn gezicht zuur willen zien vertrekken maar de aparte smaak spreekt me aan. Een man vraagt of ik misschien wat wil kopen? Vervolgens wijst hij naar een meisje en zegt deze dame verkoopt erg goed. Ze is zo rijk dat ze twee mannen kan onderhouden! Ik steek mijn duimen naar haar op. Ze kijkt me aan en vraagt wat hij tegen mij gezegd heeft. Als hij haar antwoord barst ze in lachen uit en vertelt aan de andere vrouwen wat hij gezegd heeft. Iedereen moet erom lachen. Ik ook te mooi om waarcte zijn...

Het is iets later geworden dan  twaalf uur voor we vertrekken. Als we onderweg zijn verteld Camille dat ze jarig is. Ik feliciteer haar. We doen er een flinke tijd over om bij de bij de boot te komen. Onderweg rijden we o.a. langs een hindoeistische begraafplaats. Die heb ik nog niet eerder gezien. We  zien weer veel van het landsschap en komen na eeneneenhalf uur bij de boten aan.

We kopen een ticket voor de boot en gaan langs een vissersdorp naar het meer. Overal staan huizen op palen. Laddertjes zorgen dat je in het huis kunt komen. Er zijn huizen van bamboe maar ook van golfplaten in allerlei kleuren. Blauw, groen, rood, roze. Een fleurig geheel. We varen door het dorp ngaar het meer, onderweg varen we langs een schip dat vol zit met monniken (jongetjes). Ze mogen zwemmen en hebben voor de verandering fluoriserende oranje zwemvestjes aan. We zijn op het meer om om twee uur. Om vijf uur gaat de zon onder. Het meer is lichtbruin van kleur en het water is ondoorzichtig. Er groeien veel waterplanten. Onze schipper heeft instructies gekregen van Wiebel onze tuktukrijder. Wiebel heeft hem verteld dat Camille de zon onder wil zien gaan en vandaag is Camilles wil wet. We moeten lachen omdat we zo vroeg al klaar zijn voor de zonsondergang. Gezien de lucht die steeds donkerder wordt vraag ik me af of het zal lukken met de zon vandaag. De lucht betrekt steeds verder. In de verte zien we buien vallen aan de sluiers uit de wolken. Ik heb wel zin om te zwemmen maar heb geen badpak mee. Onze schipper springt in het water. Ik wil ook wel, ik denk vooruit met de geit, ik heb een keurige beha en een keurige onderbroek aan. Ik trek mijn kleren uit en spring in het water. Het is lauwwarm en lekker om in te zwemmen. Als ik in het water lig komt er ern houten boot aanvaren met een stel knullen. Ze zijn in uitgelaten stemming en bieden ons blikjes bier aan waar we niet op ingaan. De jongens lijken dronken en daar hebben wij geen zin in. Gelukkig varen ze verder als ze merken dat we eigenlijk niets van hen willen. 

We proberen met de schipper te praten dat gaat met handen en voeten. Ik kom op het idee om google vertalen in te zetten. Ik heb hier op het water een betere verbinding dan in het hotel wat ik erg grappig vind. Engels begrijpt hij niet maar kmer kan hij lezen. Ik typ diverse vragen maar hij kan denk ik niet schrijven. Ik vraag of hij ook in het dorp op palen woont en hij knikt. Ik vraag of we bij hem thuis mogen kijken. Ik heb in een winkeltje kleurpotloden gekocht voor de kinderen in het dorp. We hebben van 8 dozen met twaalf potloden 24 setjes gemaakt. Voor ieder kind vier kleurpotloden met een plastic puntenslijpertje.  Onze schipper weet dat, hij heeft dat te horen gekregen van Wiebel. 

Het begint steeds harder te waaien, de lucht wordt steeds dreigender maar onze schipper vertrekt geen spier. Ik lach naar Camille en zij naar mij, ik zeg jahaa je wilde een zonsondergang dus nu zul je hem koste wat kost krijgen. De lucht trekt steeds meer dicht en wij hebben onrzettend veel lol omdat de schipper zich er niks van aantrekt. We grappen met elkaar. Eigenlijk wilden we al lang terug naar het dorp, dat hebben we ook ingetikt maar op de een of andere manier doet hij het niet. Waarom is onduidelijk. 

Er barst nu toch wel ern fikse bui los. De schipper doet de gordijnen dicht zodat we niet nat worden met een vragend gebaar duidt hij aan dat het beter is om terug te gaan. Het water is nogal onrustig geworden. Er komen flinke golven op de boot af en we worden fiks door elkaar geschud. Ik denk bij mezelf, nou dat gaat maar net goed volgens mij. We blijven lachen om de golven die voor spetterregens zorgen, die de boot binnenslaan. De regen stopt en onze schipper legt de boot weer stil.....want we hebben om een zonsondergang op het water gevraagd. Dat is blijkbaar een opdracht geweest die niet voor dovemansoren bestemd is geweest. We liggen zo onderhand in een deuk erom en grinniken als we elkaar aankijken. Er is echter een stukje zon zichtbaar en de contrasten in de lucht zijn groot. De lucht verkleurd mooi en de wolkenpartijen geven er extra charme aan. Na een aantal foto's varen we eindelijk verder. We zijn weer bij de huizen aangekomen. Ik zie een meisje zich wassen. Ze staat achterop de boot en heeft een doek om haar lichaam. Met een   Plastic pannetje gooit ze water over zichzelf heen. Het water schept ze gewoon uit het meer. Aha, zo doe je dat dus, denk ik, best handig om dat zo te doen als er geen douche is. Omdat het donker aan het worden is kunnen we in de huizen kijken. De mensen hebben een lamp aan en zijn daardoor duidelijk zichtbaar voor eenieder die langs vaart. Onze boot vaart naar een huis toe en we leggen aan. Ik vind het onbeleefd om binnen fotos te maken dus ik laat mijn mobiel in mijn tas op de boot. Daar heb ik wel een beetje spijt van. Camille heeft gelukkig wel haar toestel mee. We worden opgewacht door een vrouw en vijf kinderen. Ze gebaart dat we verder moeten komen. Ik klim het trapje vanuit de boot naar het huis op en kijk nieuwsgierig rond. Tot onze verassing blijkt dat we aan de achterkant binnen gekomen zijn terwijl wij dachten dat het de voorkant was. Als we binnenkomen delen we de eerste potloden uit. Het nieuws gaat als een vuurtje rond. We worden door het huis heen mee naar voren genomen. Daar komen de kinderen aangevaren. Voor ze hun presentje in intvangst nemen vouwen ze hun handen en buigen onder het zeggen van Ankoen ( dankjewel) naar je. Er is een meisje dat in een aluminium teiltje aangeroeid komt. Behendig glijd ze over het water. Echt prachtig, het is een wirwar van bootjes, ik maak weer deel uit van een film. Ongelofelijk zo mooi en leuk om te beleven. Top moment van mijn reis, dit vergeet ik nooit meer, zoooo ontroerend. Een moeder komt met haar dochtertje aangevaren en al gebarend en naar elkaar lachend voeren we een gesprekje. Het is kijken en bekeken worden. Overal staan vrouwen naar ons te lachen en wij lachen terug. De pakketjes vliiegen weg. Ik hoop dat er veel mooie tekeningen gemaakt gaan worden. In en in gelukkig varen we verder terug naar Wiebel die ons bij de aanlegsteiger opwacht. Eenmaal in de tuktuk zegt Camille dat ze dacht dat het haar laatste verjaardag zou zijn toen we door de hoge golven moesten. Ik beken dat die gedachte ook door mijn hoofd gespookt heeft maar dat ik niks wilde laten merken. 

Teruggekomen douchen we en nemen de tuktuk daarna naar de stad. Camille trakteert ons op een diner. We eten bij Paris-Saigon. Een schattig klein restaurantje met vier tafels. De eigenaar heeft het volgehangen met Esher tekeningen. Hij blijkt architect te zijn. Zijn vrouw is cambodjaanse en kookt voor ons. Het eten is heerlijk. We hebben na een fijne dag ook nig een fijne avond. Als we terug zijn knutsel ik nog gauw een cadeautje voor Camille in elkaar. Een armbandje dat ik in Bangkok heb gekocht. Ze is er dolblij mee. We spreken af dat we de volgende dag afscheid zullen nemen. Ze vertrekken om 7.30 uur.