Benarde reis van twaalf en een half uur van Ko Chang, Thailand naar Siem Reap in Cambodja.

De reis naar Cambodja 

7.15 word ik opgehaald door een minibusje. In het busje zitten Twee jongens, een Belg en een Amerikaan. We halen nog een Duitse man op bij zijn hotel en gaan op reis. Omdat we maar met zijn vieren zijn hebben we lekker veel ruimte. We rijden uren dwars door Thailand naar de grens van Cambodja. Rond half een zijn we in de buurt van de grens. Voor de grens moeten we onze paspoorten afgeven om de VISA voor ons te regelen. Iemand gaat ze voor ons regelen terwijl wij eten. De Belg en de Amerikaan blijken twee joodse jongens te zijn. Ze praten Hebreeuws met elkaar. De Belg heet Elliot en de Amerikaan Ethan. Elliot houd ervan om grappen te maken en heeft twee hele ondeugende ogen. We praten Engels en Nederlands met elkaar. Ik praat Engels met de Duitser tot ik laat blijken dat ik een klein mondje Duits spreek. 

Na een tijdje krijgen we onze paspoorten terug en kunnen we de grens over. Ik heb er weer mooie stempels en een sticker bij in mijn paspoort. Mijn oude paspoorten hebben haast geen stempels dus  ik geniet van iedere stempel en visum als een klein kind dat een stikker in zijn schoolschriftje geplakt krijgt voor goed geleverd werk. 

We  krijgen het advies om Thaise baht te wisselen met Cambodjaanse real. De joodse jongens zijn erg kritisch erop dat we niet afgezet worden. Een van hen is goed op de hoogte. Als hij het vertrouwd doe ik dat ook. We halen nog wat extra Thais geld om dit eenmaal over de grens om te kunnen wisselen. 

Bij de bank krijgen we instructies hoe we moeten handelen bij de douane. Eerst moeten we een gebouw in om Thailand uit te kunnen. Ethan heeft problemen omdat hij twee paspoorten bij zich draagt. Hij is zo stom geweest om op zijn Amerikaanse paspoort Thailand binnen te komen maar hij heeft zijn Israëlische paspoort meegegeven voor het visum voor Cambodja. Daar wordt moeilijk over gedaan. Ik vraag hem waarom hij überhaupt met twee paspoorten op reis is? Hij legt me uit dat hij, naar het hem het beste uitkomt, kiest voor een nationaliteit. In Rusland kan hij bijvoorbeeld beter zijn Israëlische paspoort tonen dan zijn Amerikaanse. Hij heeft alleen even niet goed nagedacht over welk paspoort hij voor het visum mee had moeten geven. Zowel bij uit- gang Thailand als bij entree  Cambodja ondervindt hij daar hinder van en wij als reis gezelschap dus ook. Toch valt het me mee hoe vlot uiteindelijk alles verloopt. Ik heb gehoord over wachttijden van 5 a 6 uur. Wij doen er twee uur over, denk ik, ik heb het niet echt goed bijgehouden. Bij binnenkomst in Cambodja worden we ineens gesommeerd ons Thaise geld om te wisselen voor Cambodjaans geld. Dat overvalt mij nogal maar tot nu toe heeft de reisorganisatie waar we mee reizen ons uitstekend overal doorheen  geholpen dus we doen wat ze zeggen. Het is een enorme chaos aan de grenspost an auto's, motoren, voetgangers enzovoort. We worden met een bus naar een andere bus gebracht. Daar krijgen we te horen dat er niet genoeg passagiers zijn dus moeten we wachten tot er wel genoeg zijn. Dan vertelt de jongen van de reisorganisatie dat een taxi 20,000 real kost in Siem Reap, dat we in het donker daar aankomen op het station en dat taxi  chauffeurs daar het dubbele zullen rekenen. 40,000 real dus. Ik denk bij mezelf ik vind alles best. Als ik maar veilig aan kom. De jongen biedt ons een andere mogelijkheid namelijk een klein busje dat voor driehonderd baht ons naar Siem Reap brengt (wat nog drie en een half uur rijden is) en ons af zal zetten bij onze hotesl. De jongens vragen of ik dit wil. Ik zeg direct ja. Ik heb geen internet meer dus kan niet de weg zoeken en in een vreemde stad. Als vrouw alleen in het donker lijkt me dat helemaal niks. Dus we gaan allemaal met het nieuwe voorstel in zee. Er hangt een dreigende lucht boven de rijstvelden en het begint te regenen en te bliksemen. Tot overmaat van ramp begeeft de accu van het busje waar we mee reizen het. Daar staan we dan in the middle of nowhere. De Europeanen kijken elkaar eens aan en denken er het onze van. Gelukkig geeft de bestuurder aan dat we tien minuten moeten moeten wachten en dat er dan een ander busje komt. Dat blijkt inderdaad het geval. 

Elliot is na gaan rekenen of wel genoeg geld hebben gekregen bij het wisselkantoortje. Hij concludeert dat we alle vier afgezet zijn voor 70 euro. Dat is hier heel erg veel geld. 

Onderweg zie je van alles rijden. Landbouw machines die karretjes trekken. Overbeladen motoren met een soort zijkarretje die beladen zijn alsof ze een enorme hooiwagen zijn. Dat dat allemaal goed gaat is een wonder. Als ik niet regelmatig schrijnend armoedige hutjes in de velden zou zien zou ik bijna denken dat ik in Nederland ben en door de polders in het Westland rijd. Mensen sprokkelen stukken plaat, plastic en hout bij elkaar en bouwen daar hun hutjes mee. Ik denk niet dat ze het droog houden met dit noodweer. Naast de armoedige hutjes worden er ook grote huizen gebouwd en rijden we langs grotere bedrijven. Ook hier hebben ze kleine geesten huisjes voor hun gebouwen staan. Net als in Thailand zijn er veel zwerfhonden, die overal rondlopen. We rijden op een hele lange rechte weg. Het is opvallend dat er veel bedrijfjes langs de weg zitten die dezelfde spullen verkopen. Momenteel passeren we een heleboel hanen in allerlei formaten en allerlei pottenbakkerijen. Zodra je de hoofdweg hier verlaat kom je op mulle rode zandwegen die vol met plassen staan door het slechte weer. 

De Cambodjanen fietsen doorweekt over de weg of zitten in hun blote bastje op de motor. Ze zitten gerust met drie tot vijf personen achter elkaar op een brommer. In Thailand heb ik hele gezinnetjes met kleine kindjes achter elkaar op de motor zien rijden. Dat ziet er ontzettend lief uit. Voorop een kleintje dan de papa met zijn armen eromheen vervolgens weer een kleintje dan de mama met de armen eromheen en daarachter nog weer het oudste kind dat zijn armen om zijn moeder heen heeft geslagen. Met zoveel bij elkaar op de motor kan alleen maar omdat ze zo tenger gebouwd zijn. Meestal rijden ze zonder helmen op. 

We rijden en rijden.....niemand van ons heeft nog internet. We hebben geen idee waar we zijn. De heren slapen en ik werk aan mijn blog. Daar heb ik nu mooi de tijd voor. Ik heb een plekje naast de chauffeur weten te krijgen. Ik vraag hem hoe lang we nog onderweg zijn maar hij spreekt geen Engels. Na wat verschillende manieren geprobeerd te hebben weet ik eruit te krijgen dat we nog een uur te gaan hebben tot Siem Reap. De wegen zijn niet verlicht en het wordt steeds donkerder. De bestuurder moet goed opletten. Er rijd van alles op de weg, verschillende voertuigen met verschillende snelheden. Ik ben blij dat ik niet hoef te rijden. Het lijkt me ontzettend inspannend. 

In Siem Reap worden we tegen de afspraak in afgezet bij het busstation, een man geeft ins te kennen dat we uit moeten stappen dat ons busje niet verder gaat. Wij protesteren en zeggen dat we betaald hebben om afgezet te worden bij de hotels. De bestuurder begrijpt inmiddels niks meer...een man begroet ons en zegt dat we met zijn tuktuks gratis naar het hotel gebracht worden. Wij zeggen dat het helemaal niet gratis is omdat we daar al voor betaald  hebben. De tuktuk eigenaar zegt dat hij ons toch gratis wegbrengt dus dat het geen probleem is. Er zit echter een addertje onder het gras hij wil zich er op deze manier van verzekeren dat we zijn tuktukrijders gedurende ons verblijf hier inhuren. We zijn alle bedrog helemaal zat. Weer wordt een afspraak niet nagekomen. 

De man weet ons handig te scheiden. De twee jongens zet hij ergens anders neer en hij veronderstelt dat ik bij de Duitser hoor. Ik laat hem maar even in die veronderstelling. Hij verzekert ons ervan dat zijn tuktukbestuurder de weg weet naar onze hotels. Er zit weinig anders op dus stappen we maar in. Na een paar honderd meter stopt de tuktuk, hij geeft aan dat we in het centrum zijn en dat hij maar tot hier gaat. Hij heeft geen internet op zijn telefoon en weet niet waar onze hotels zijn. Als we verder willen moeten we wederom betalen. Hij zegt zielig dat hij ook zijn petrol moet betalen. Hij hangt een heel verhaal op en is niet van plan verder te rijden. De Duitser en ik sluiten een compact. Ik vraag de tuktukrijder of hij gelovig is. Dat zijn ze hier allemaal of ze zijn boeddhist of animist. Met al die geestenhuisjes vermoed ik dat de angst voor de toorn van de goden groot is. Hij vraagt of we hem begrijpen. Ik zeg dat ik hem prima begrijp. Ik leg hem uit dat hij de vierde Cambodjaan vandaag is die misbruik maakt van mijn goedheid. Dat ik een eerlijk mens ben en dat ik het helemaal zat ben. Ik schop een scène gil en krijs dat hij misbruik maakt van ons omdat we de weg niet weten. Ik trek alles uit de kast en het lukt me om heel hard te huilen. 

De Duitser naast mij kijkt me verbaasd aan. Ik knipoog naar hem en zeg dat ik het spel meespeel. Voor deze keer heb ik er eens profijt van dat ik makkelijk tranen produceer. De tuktuk rijder lijkt nu toch een beetje ongelukkig. Ik zeg dat zijn gedrag hem een slecht karma zal bezorgen. We geven de man te verstaan dat we niet eerder uitstappen dan dat hij ons bij het hotel heeft afgezet. Hij zegt dat hem dat niks uitmaakt, dat hij zijn helm pakt en met zijn brommer naar huis gaat. Wij zeggen dat prima te vinden, we slapen wel in zijn tuktuk. Hij belt zijn baas en geeft deze aan mij aan de telefoon. De baas zegt dat zijn mannetje naar huis gaat en geeft geen strobreed toe. Ik luister niet meer naar hem en hang op. Ik voel aan dat als we dit spel willen winnen dat we beter kunnen blijven zitten. De bestuurder zegt dat hij alle tijd heeft. De Duitser zegt dat wij dat ook hebben. Wij zijn op vakantie, jij als bestuurder loopt alleen je inkomsten mis. Ik heb er ondanks de spanning best lol in en zeg tegen de Duitser; "ze kunnen ons krijgen zoals ze ons willen". Ik heb alleen ook stiekem een beetje medelijden met die arme tuktukman. Toch houden we vol. Hij zegt dat hij de politie gaat bellen, ik zeg prima, en zeg tegen hem, leg ze dan vooral uit, hoe jullie hier omgaan met toeristen in een ongemakkelijke positie. Hij belt maar we hebben snel door dat het fake is. Hij zoekt medestanders bij een stel brommer taxi's maar die doen niet met hem mee. Hij  rijdt een klein stukje verder en stopt bij andere tuktuks. Wederom krijgt hij geen bijstand. De andere bestuurders rijden van hem weg. De Duitser en ik overleggen. Hij heeft opgezocht dat we moeilijk aan het doen zijn over twee euro. De tuktuk bestuurder maakt een kastje open en blijkt ineens wel over een internet telefoon te beschikken. 'Naughty boy' , hij zoekt op waar onze hotels zijn en zegt nogmaals dat het hem veel petrol zal kosten. 'Velly fal away'...

De Duitser moet verder dan ik. Wij hebben al afgesproken dat we ieder 10.000 real of rial zullen betalen. Ik vraag waar pub street is want ik weet dat ik dan vlakbij bij mijn guesthouse ben. Hij wijst iets verderop. Ik weet daardoor dat het helemaal niet  ver is. De Duitser zegt dat hij 10.000 zal betalen en ik zeg 5.000. De tuktuk bestuurder gaat akkoord. 

Hij rijdt eindelijk. Ik zoek in het pak geld dat ik heb gekregen (voor de tweede keer in mij leven ben ik miljonair) naar een briefje van 5000. Dat heb ik niet, ik heb alleen 10.000. Wedden zeg ik tegen de Duitser dat hij geen wisselgeld heeft...  we gaan ineens van de harde weg af een pikdonker steegje in. De Duitser en ik denken allebei nu zijn we het snotje. Mur gefelt es hier Total nicht sagt mein Freund. Dan komt er een man op ons af en blijken we bij mijn gasthuis gearriveerd te zijn. We zijn stomverbaasd dachten echt dat ee nu helemaal beroofd zouden worden. Valt dat effe mee. Ik geef de bestuurder het briefje van tienduizend en inderdaad, hij heeft geen wisselgeld. Ik begin te lachen en zeg dat ik dat al verondersteld had. Ik geef hem een hand, bedank hem en zeg dat het zo goed is. Vol schaamte geeft hij te kennen dat hij eigenlijk niet zo met ons om had willen gaan maar dat hij het zo moet aanpakken van zijn baas. Hij huurt de tuktuk van hem. Als hij er zelf een zou hebben zou hij de toeristen niet zo slecht behandelen. Ik zeg tegen hem dat ik een eerlijk mens ben en dat ik hem ook niet zo had willen behandelen maar dat ik niet tegen oneerlijkheid kan.  Karma's gered, we hebben vrede gesloten. We buigen naar elkaar en de Duitser en ik wensen elkaar een goed vervolg van de beider vakanties. Ik zeg dat ik blij ben dat ik met hem samen was in deze situatie. Ik zeg nogmaals tegen hem dat ik het toch wel zielig vind voor onze tuktukman dat we het hem zo moeilijk gemaakt hebben. We lachen er maar om. Als je het avontuur opzoekt moet je er ook mee dealen.