Vervolg Ko Chang

Na de mooie zonsondergang wil ik naar het vissersdorpje Bong Bao omdat ik gelezen heb dat de vis daar het lekkerste is van het hele eiland. Ik hou een taxi aan en zeg waar ik heen wil. Hij vraagt een belachelijk hoog bedrag dat ik weiger te betalen, dan moet ik maar een andere taxi nemen, de chauffeur rijdt door. De volgende taxi vraagt precies hetzelfde bedrag. Ik weet er vijftig baht vanaf te krijgen en stap in. Waarom ik toch in hemelsnaam helemaal naar Bong Bao wil, vraagt de chauffeur en ik zeg weer dat ik daar op de pier wil eten omdat ze daar de beste seafoodrestaurants hebben.  Hij denkt er het zijne van en zegt dat het erg ver weg is vraagt vervolgens hoe laat ik weer terug wil. Hij geeft aan dat het lastig zal zijn om een taxi terug te krijgen. We worden aangehouden door een stel dat ook  met de taxi mee wil. De taxi's hier hebben een cabine en een open gedeelte erachter met twee bankjes tegenover elkaar. Je zit in de open lucht. De man onderhandelt over de prijs op een onprettige manier. Wanneer ze eenmaal de prijs overeen zijn gekomen stapt het stel achterin. Ik zit bij de chauffeur in de cabine. Achterin breekt de hel los. Ik heb nog nooit een stel zo verschrikkelijk hard ruzie horen maken. Het was ontzettend naar en de taxichauffeur was niet erg gelukkig met deze klanten. Het staat de man achterin niet aan dat ik eerst weggebracht word. De taxichauffeur had vijf minuten de andere kant op gezegd maar dat wordt langer. Het stel moet in tegenovergestelde richting. Met een paar flinke klappen maakt de agressieveling zijn ongenoegen duidelijk en begint op de chauffeur te schelden. Deze stopt en geeft hem de keuze uitstappen of zich gedeisd houden achterin. 

Het is inderdaad veel verder dan ik dacht naar Bong Bao. Eenmaal daar aangekomen lijkt alles dicht. Ik loop de pier op waar alle rolluiken gesloten zijn. In de verte zie ik wat lampjes hangen, daar ga ik kijken en inderdaad daar zijn restaurants open. Ik zie een plekje wat me wel gezellig lijkt. Ik ben afgezien van het personeel de enige. Het eten was zoals eigenlijk altijd hier lekker. Een vrolijk kereltje met een geruite koksmuts op, komt een gesprek met me voeren. Het is een buitengewoon goedlachs en vriendelijk ventje. Hij vertelt dat hij uit Cambodja komt en al 32 jaar oud is. Ik had hem hoogstens de helft gegeven. Ik vertel dat ik na dit eiland naar Cambodja ga en hij is helemaal gelukkig als ik vertel dat ik ook Shihanoukville aan wil doen. Zijn ogen lichten op want daar komt hij vandaan. Er werken veel Cambodjanen in Thailand. Ik heb met de taxichauffeur afgesproken dat hij me om 21.30 u weer op zal halen. Ik heb hem beloofd er veel voor te betalen in de hoop dat hij zich aan de afspraak zal houden. Ik zit netjes op tijd weer op de afgesproken plek. Tot mijn verassing komt er inderdaad een taxi aanrijden. Het blijkt niet dezelfde te zijn. Netjes als ik ben besluit ik hem het voordeel van de twijfel te geven en op hem te wachten. Achter mij staat ook nog een taxi dus ik durf het risico te nemen. De beste man komt niet opdagen dus na 20 minuten loop ik naar de stilstaande taxi toe en vraag of hij met  terug naar mijn huisje kan brengen. Dat kan en voor veel minder dan ik met de andere chauffeur had afgesproken dat is dan weer winst vanavond. 

Ik word afgezet aan het begin van het laantje waar ik overheen moet om bij het resort te komen. Het is er erg donker en ik word begroet door een zestal woest blaffende honden die ik voor geen cent vertrouw. Ik loop naar een groepje jongeren met scooters en vraag of ze Engels spreken wat ze natuurlijk zoals de meeste Thai wel zeggen te kunnen maar na een paar keer Yes Yes houdt hun Engelse kennis op. Ik weet duidelijk te maken dat ok niet langs de honden durf en een meisje is zo aardig me met achterop de scooter naar mijn huisje te brengen. Ik wil haar een fooi geven maar die slaat ze af. Zo ook weer overleefd dit donkere avontuur. Voortaan mijn eten maar wat dichterbij zoeken is de voorlopige conclusie. 

Op woensdag heb ik besloten om toch op een olifant de jungle in te gaan. De beesten staan de hele dag anders in hun stal. Ik kies voor het programma waarin je met de olifant en zijn berijder gaat zwemmen. Dat lijkt me leuk voor de olifant en ook best spannend. Ik moet wachten bij de olifanten jongens in een overdekking op palen. De jongens hebben op een tafel heel precies een dambord getekend. Ze dammen met bierdopjes. Bolle kant boven tegen holle kant boven. Geniaal gevonden vind ik dat. Ik geniet ervan dat ze zonder luxespel verzonnen hebben hoe ze kunnen dammen. Creativiteit ten top, daar zou ik nog wel veel meer van willen zien. Lumay de vrouwtjes olifant wordt klaargemaakt om bereden te worden. De olifanten jongen zit achter zijn oren en stuurt haar met zijn voeten en knieën aan. Hij praat op zachte vriendelijke toon tegen de olifant. Lumay grijpt haar kans en plukt overal vers gras weg, soms een tak. Ik hobbel gezellig mee. Ontzettend maf om op zo'n beest te zitten. Ik voel me enigszins schuldig omdat ik meedoe aan dit toeristen gedoe. Daar staat tegenover dat ik de indruk heb dat deze olifanten het als huisdieren niet slecht hebben. Er liggen een heleboel kussens op zijn rug onder mijn bankje. Ik dein mee op het ritme van de bewegingen van het dier. We lopen langs bananenplantages, langs een visvijver en een rubberplantage door de jungle naar een stromende beek met verrassend koel water. Lumay geniet duidelijk van haar waterbad. Ik mag op haar rug klimmen, de jongen moet lachen om mijn onhandigheid. Uiteindelijk weer ik op haar rug te klimmen vanaf de kant. Het is een beetje eng maar ook wel ontzettend leuk, een topbelevenis. 

Na mijn jungletrack ga ik boodschappen doen voor de Cambodja reis morgen. Ik kom in een ontzettend leuk leeratelier terecht. De maakster van alle lederwerken heeft mooie dingen gecreëerd. Ze vind het leuk dat ik er origineel uit zie. Ze vertelt dat ze zelf ook broeken van het zelfde merk heeft dat ik draag en dat ze eigenlijk nooit mensen daarmee ziet. Ik ben de eerste die ze tegenkomt. Ik vertel haar dat ik kunst docent ben en dan vertelt ze dat ze de kunstacademie in Bangkok heeft gedaan. We raken aan de praat en hebben een ontzettend goede klik met elkaar. Haar familie was ertegen dat ze dat ging doen. Ze is getrouwd met een Zwitser. Samen met hem heeft ze deze business opgezet. Ze maakt alle leerproducten zelf. De kunstenaars in Europa hebben een veel te groot Ego vindt ze. Ze heeft altijd hard aangepakt om zichzelf te kunnen bedruipen. Als je gevraagd wordt een muur te schilderen en je kunt daarmee geld verdienen dan moet je daar als kunstenaar niet op neerkijken maar dan pak je dat aan. Geen klus is haar te min om haar brood mee te verdienen, als dat je onafhankelijkheid oplevert is dat het belangrijkste. Ik vraag haar of ze een goede plek weet om te eten en ze beveelt de buurvrouw aan. Daar gaat ze zelf ook eten. Aan tafel kletsen we verder over het Thaise onderwijs en haar familie. 

Ik laat mijn e-mailadres achter en nodig ze uit om als ze weer in Europa zijn langs te komen, Ontzettend leuk stel samen. Het is inmiddels donker geworden en ik moet weer langs  de zwerfhonden. Ik zeg tegen Florian de Zwitser dat ik daar tegenop zie. Hij zegt dat ze wel blaffen maar niet bijten. In de tien jaar dat hij hier woont is het slechts twee keer gebeurd dat mensen gebeten zijn. Ik besluit de troep te trotseren. Ik heb schoenen gekocht die de Thaise gemaakt heeft en klap die hard tegen elkaar om ze af te schrikken. Ondertussen loop ik stevig door, ik denk erlangs te zijn als ik er een in de achterkant van mijn schoen voel bijten. Gelukkig raakt hij alleen mijn schoenzool. Ik kaffer hem uit en klap nog een keer hard met mijn handen. Phoe hij druipt af. Ik ben er zonder kleerscheuren uitgekomen