Charity voor de tempel van de godin van de genade, wandschilderingen en bijzondere mensen

Het is erg druk op het plein voor de tempel van de godin van de genade. Martin heeft een oudere man en een oudere vrouw gezien die twee grote roze stokken aan gingen steken. We zien ineens een heleboel mensen over het plein naar het oudere paar toerennen. Wat is hier gaande? De stalletjesverkoper die de roze wierook stokken aan het stel verkocht heeft schreeuwt dat alle toegestroomde mensen in een rij voor het paar moet gaan staan. De mensen staan in no-time in de gevraagde rij. Het is ons nog steeds onduidelijk wat hier gebeuurd! Het oudere stel gaat voor de rij met mensen staan. Tot onze verbazing delen ze aan iedereen een biljet van 1 ringgit uit. Ik denk dat ze wel 60 mensen een biljetje hebben gegeven. Een ringgit is 20 eurocent. We maken foto 's en voelen ons een beetje gegeneerd, een klein beetje maar want we worden steeds vrijer in het vastleggen van wat we allemaal zien.

De godin van de genade is er voor de zieken, zij zorgt voor een goede gezondheid en maakt je beter. Op het plein zien we mensen met lepra en tuberculose die om genezing vragen. Dit zijn o. a. de mensen die in de rij stonden bij de weldoeners. De man van het stalletje zegt tegen mij dat ik dit ook kan doen maar dat voelt helemaal niet goed voor ons op deze manier. Na het vertrek van de weldoeners is het ineens een opvallend stuk rustiger op het plein. Hoe ze nou eisten dat ze geld zouden krijgen is mij nog steedse en raadsel. In onze schaarden de armen zich uit het niets om de weldoeners heen, Dat zou ik nou nog wel willen weten. Hoe wisten ze nou dat dit eraan zat te komen???

Na alle wierook en tempeltaferelen wil ik nu wel weer even wat anders. We gaan op zoek naar de muurschilderingen waar Penang ook bekendheid door geniet en waar vele toeristen op af komen. Het zijn veelal grafitty 's met een ruimtelijk voorwerp ervoor waardoor het niet altijd even gemakkelijk te zien is wat is getekend of echt. Hele groepen familie en vrienden komen erop af. Het is dan ook een gezellige drukte van allerlei nationaliteiten. Overal kun je eten en drinken kopen op straat. We halen bij een stalletje dat sapjes vers voor je uitperst een lekker sapje. Martin wil  mangosap en ik laat papaya, limoen, sinaasappel en mango door elkaar mixen. Tezamen 8 ringgit, reken maar uit! Ze presenteren de drankjes in een plastic zakje met een rietje erin en een draag lintje eraan. Echt superpraktisch bedacht. Veel minder afval dan plastic bekers. In het begin als ik deze zakjes zag  kreeg ik katheterassociaties... daar heb ik me maar overheen gezet. De sapjes smaken er niet minder om.

Na nog weer diverse straatjes doorkruist te hebben zijn we hongerig geworden.  We gaan op zoek naar een plek om te eten. Overal staan stalletjes in de straatjes. We willen graag even uitpuffen en bijkomen van alle indrukken. We belanden in een overdekte hal waar allerlei kleine kraampjes met eten van allerlei oosterse origine te verkrijgen is. Ik ga voor Thais en Martin gaat voor een gloeiend heet kleippotje met kip.  We proberen gewoon uit van de vele etenswaren die aangeboden worden weten wij ook vaak niet hoe het zal smaken, dat beschouwen we als de sport van eten in den vreemde! Tot nu toe zijn we nog nooit teleurgesteld. Het is iedere keer weer heerlijk. 

We besluiten aan de kust te gaan kijken na het eten en belanden in een nieuwe verassing, een plek met allemaal winkeltjes en stalletjes die gebouwd zijn op palen boven de zee. Het meurt er nogal vooral op de plekken waar de bouwsels boven het slib staan. Verderop wordt het frisser naarmate we meer boven het water lopen. We zien wederom de prachtigste mensen. Wat heeft onze wereld toch een bijzondere kostgangers. Penang is een feest om mensen te bekijken. Zet mij ergens neer en ik kan uren rondkijken.