drie dagen in oktober 2017

Maandag 16 oktober reis ik met de bus terug van Nui Trong education project naar HCMC. Ik check toch weer in bij het Sunland hotel. ‘S middags spreek ik Seven die inmiddels een baan heeft gevonden als streetfoodguide. Hij moet ‘s avonds werken. Ik ga naar het War-museum in HCMC. Ik was me altijd wel vaag bewust van de oorlog tussen  en Vietnam maar heb nooit geweten dat de Amerikanen hier zo vreselijk hebben huis gehouden. De Vietcong zijn hen mooi te slim af geweest met hun ondergrondse verzet. Ik begrijp nu pas de strekking van de protestbeweging des tijds wat een inhumane acties hebben die Amerikanen ondernomen, met hun operaties “agent green, agent purple en agent orange”. Werkelijk afschuwelijk rucksichtsloss. De protestsongs van o.a. Bob Dylan, waarover ik mijn leerlingen les geef, hebben voor mij nu veel meer kader gekregen. In het museum worden de afschuwelijke misdaden getoond op foto’s en met verhalen van overlevenden. De wereldberoemde foto van het Napalmmeisje Kim Phuc hangt er ook. De maker Nick Ut heeft er een geschonken aan het war museum in HCMC. 

Na het bezoek aan het museum ga ik naar backpackerstreet. Ik wil er toch een keertje gegeten hebben. Ik vind een beetje achteraf een noedelrestaurantje met vier tafeltjes. Waarvan er twee buiten staan. Ik neem Pho ga ofwel noedelsoep met kip. Daarna ga ik naar het park. Seven heeft me verteld dat studenten daarnaartoe gaan om hun engels te oefenen met de foreigners. Overal zie je bankjes met buitenlanders erop die in gesprek zijn met groepjes studenten. Bij mij komen twee jongens staan en een wat oudere man schuifelt onzeker om ons heen. Hij overwint zijn schroom en komt erbij staan. Hij vertelt dat zijn dochter in Finland woont, dat hij daarnaartoe wil en daarom Engels wil leren. Al pratende kom ik erachter dat hij directeur geweest is op een highschool in Vietnam. Hij is physics leraar geweest en inmiddels met pensioen. Zijn vrouw geeft les aan de universiteit en is professor in de wiskunde. Hij is niet meer bij me weg te slaan. Als ik aangeef dat ik terug ga naar het hotel vraagt hij of ik niet bang ben alleen op straat. Nou dat alleen is een zeer relatief begrip in HCMC. Het is overal nog steeds druk. Hij wil me graag naar het hotel brengen en me de weg, die ik zelf ook wel weet, wijzen. Als we bij het hotel zijn vraagt hij of hoj mee mag naar mijn kamer. Ik zeg dat ik direct ga slapen. Dan wil hij graag, en dat is voor de derde keer  een afspraak maken voor de volgende dag. Ik zeg dat ik al een afspraak heb staan met vrienden. Hoewel hij opdringerig lijkt heb ik toch sterk de indruk dat deze man zo dolgraag engels wilde oefenen dat hij zijn grenzen overtrad. Teleurgesteld reed hij weg na nog even geprobeerd te hebben of hij me dan morgen naar het vliegveld mocht brengen. Ik zag het helemaal voor me. Ik met twee rugzakken en een reistas (voor al mijn souvenirs) achterop bij hem op de motorbike helemaal naar het vliegveld. Nee ik neem dan toch liever een taxi. 

De volgende ochtend tref ik een hollander die van HCMC naar Hanoi gaat rijden op een gehuurde motor. Dat lijkt me echt een waanzinnig mooie tocht. Ik zou zo achterop willen springen...

Ik check uit, zet mijn bagage in de lobby van het hotel en wil met de lift naar boven om te gaan eten. In de lift staat een stevige vrouw die Januce blijkt te heten. Zij wil ook een hapje eten dus vergezellen we elkaar. Ze vertelt dat ze net terug is uit de Philipijnen en Myanmar. Ze is documentaire maakster. Als ze over de onderdrukking van de Rohinga’s begint te vertellen rollen de tranen over haar wangen. Ik ken haar net vijf minuten maar zeg nou jij kunt geloof ik wel een dikke knuffel gebruiken. Ik omarm haar en houd haar even stevig vast. Dat us precies wat ze nodig heeft beaamt ze. Vanaf dat moment zijn we onafscheidelijk. De menukaart van het hotel bevalt ons eigenlijk geen van beiden. Ik stel voor om arabisch te gaan lunchen. Naast het hotel zit een heerlijk Arabisch restaurantje. We hebben dezelfde smaak en besluiten een aantal schotels samen te delen. Het is smullen en Janice is dolenthousiast. Dit moet ze aan haar zoon vertellen die al twee jaar lesgeeft in HCMC over filmen. We genieten ontzettend van elkaars gezelschap. Janice heeft een productie maatschappij voir reclames, documentaires en films en is een heerlijk recalscitrant mens. Een activiste in hart en nieren. Ze is 72 jaar oud en als gevolg van een ongeluk loopt ze als een dronkene over straat. Zegt ze zelf. Veel autoriteiten hebben daarom niks in de gaten als ze aan het filmen is. Ze doet op die manier haar voordeel met haar handicap. Niemand verwacht dat een oude vrouw als ik documentaires maakt vertelt ze. Tegen de tijd dat ze het in de gaten krijgen is ze meestal al vertrokken. Toen ze in de Filippijnen was bleek de karaoke zanger in de bar waar ze was van de Filippijnse FBI te zijn. Hij probeerde haar te ontfutselen wat ze van de president daar vindt. Deze vrouw is echter door de wol geverfd. Ze wist direct dat ze het land zo snel mogelijk moest verlaten. Ze hadden haar door. Ze heeft het eerste vliegtuig gepakt dat ze kon krijgen naar HCMC. Ik ben nieuwsgierig naar haar documentaires en ze mailt me van alles toe wat ze heeft gedaan. Zo heeft ze fietsen ingezameld die te min zijn geworden voor haar vrienden en andere Amerikanen. Deze heeft ze verscheept naar Zuid Afrika waar ze met haar zoon en nog 18 anderen een fietstocht heeft ondernomen van Johannesburg naar Kaapstad met een vrachtwagen met allemaal fietsen erachteraan. Deze tocht werd ondernomen om aandacht en sponsoring te verkrijgen voor aidsslachtoffers. De fietsen zijn voor de zwangere vrouwen die anders drie dagen moeten lopen om bij een medische post te komen. Ze leerden ze ‘s ochtends hoe ze de fietsen moesten repareren en goed konden houden en ‘s middags fietsten ze dan naar de volgende bestemming. Er waren ook zwarte zuid Afrikanen in hun gezelschap die notoir achtergesteld werden of zelfs genegeerd als ze ergens aankwamen. De zwarten miesten buiten slapen op de tafel waarop de gehele groep besloot buiten te slapen om te laten zien, dat wat voor de zwarten goed genoeg was ook goed genoeg was voor de blanken. Vaak kregen de blanken eerst koffie en de zwarten als laatste. Zij gaven dan de koffie gewoon direct door. Dat zijn enkele voorbeelden van de recalcitrantie van Janice ten voeten uit. Waarom vertelt ze dit allemaal. Ze wil het project graag nog een keer doen en ze wil het internationaler maken. Onder Obama werden ze gesponsord maar van Trump die ze tot in haar tenen haat verwacht ze niets. De volgende keer fiets ik mee.... We kennen elkaar maar een paar uur maar het voelt voor ons beiden alsof we elkaar al jaren kennen. We zijn beiden dol op elkaar, we hebben ontzettend veel plezier om elkaars verhalen. Het is teveel allemaal om hier op te schrijven. Wat heeft deze vrouw veel meegemaakt. Het is jammer dat ik mijn vlucht moet gaan halen naar Da Nang. Als vriendinnen gaan we uit elkaar. Ik heb al 6 emails van haar gekregen. 

De vlucht verloopt spoedig en ik check in bij een hostel in Da Nang. Op naar een hereniging voor een dag van papa Rene, mama Miriam, zoon Thomas en dochter Julia voor een dag in Vietnam notabene...

Woensdag 18 oktober regent het ‘ s morgens. We hadden het plan om naar de marmerbergen te gaan. Dat valt nu een beetje in het water. De Mutters zetten hun spullen achter de receptie van mijn hostel neer aangezien ze ‘s avonds naar Siem Reap zullen vliegen. Daarna gaan we koffiedrinken in een Vietnamese tent. Moet je je voorstellen; iedereen zit daar op krukjes van 30 cm hoog. Komen wij binnenzetten. Rene 1.96 lang, Julia 1.87 lang, Thomas 1,85 lang. Ik ben de kleinste met 1,73 lang. De serveerster us echter slim ze zet gauw twee krukjes op elkaar. Vietnamezen hebben overal praktische oplossingen voor. Als we onze drankjes hebben gekregen komt er een prachtig oud gerimpeld mannetje langs om lootjes te verkopen. De Muttertjes kijken mij verbaasd aan en ik leg uit dat oude mensen op deze manier wat inkomen verkrijgen om van te kunnen leven. Ik koop een lot en Julia vraagt wat ze kosten. Ze kosten 10.000 dong en daar mag de verkoper er 1000 van houden. Julia duwt de man een briefje van 50.000 in handen en neemt drie loten af. Ik zeg als we deze man nu echt een plezier willen doen tracteren we hem op een drankje. Dean was al dolblij dat we loten van hem kochten maar nu begint hij helemaal te stralen. Hij is zo dankbaar voor zijn warme kopje thee. Julia geeft hem de lootjes terug. Nu kan zijn dag niet meer stuk. Hij kan hier waarschijnlijk de komende twee weken van eten. Julia blij en hij blij. Hij pakt haar telefoon en zet zijn tekefoonnummer erin. Hij blijft maar lachen en knikken. Ik proost met hem op zijn thee en dan moeten we allemaal met hem proosten. Yo, Yo, Yo klinkt het. Het hele restaurant kijkt naar ons en de man en glimlacht. Als hij weggaat schud hij ons allemaal de handen niet een maar zelfs twee keer. 

Thomas zijn rugzak is kapot. Het is hier goedkoper om een nieuwe te kopen dan een nieuwe rits erin te laten zetten. We vinden al snel een mooie. 

Rene wil goed lunchen dus tripadvisor wordt geraadpleegd en we gaan naar Madame Han. Daar eten we op een overdekt terras met uitzicht op het strand en de skyline van Da Nang. Het eten is prachtig verzorgd en lekker. Het weer klaart op en we besluiten alsnog naar de een van de marmerbergen te gaan. We hebben nog tijd zat en bezoeken de waterberg. Er zijn prachtige tempels te bezoeken op de berg. Deze zijn weer heel anders dan de tempels die ik voorheen gezien heb. Er staan ook overal beelden in grotten en nisjes. De prachtig sfeervolle lichtval in de grotten maken de spirituele mystiek nog groter. We hebben het erg goed met elkaar de hele dag. Julia is van de foto’s. Thomas is meer van ze ontwijken. Na een unieke dag nemen we afscheid van elkaar en gaan ieder weer ons weegs.