Koninklijk paleis, Wat phra kaew en Wat Arun

Wat nou, nou een Wat is een tempel.

Onder het genot van een kopje ontbijtthee in het hostel, werd er naar mijn plannen voor de dag gevraagd. Ik wilde al een paar dagen naar het koninklijk paleis, de tempel met de smaragden Boeddha en de tempel van de dageraad.                         

  De Koreaanse Huy Won vroeg of ze met me mee mocht. We zijn elkaars omgekeerde in leeftijd. Ze vertelt dat ze een Duitse jongen is tegengekomen die haar hand heeft vastgehouden maar ze weet niet of hij serieus is? Ze wil weg uit Korea waar ze verpleegster is en zonder pauze van 7.00 uur 's morgens doorwerkt tot 's avonds 22.00 uur. In deze vakantie van een week heeft zich gerealiseerd dat ze zo niet verder wil.  Maar wat dan wel en vooral hoe?  Ze vraagt hoe ze erachter kan komen of de jongen meer wil van haar. Ik zeg dat ze dat gewoon kan vragen. Haar ogen worden groot van verbazing. Kun je in DLD een jongen zelf zeggen dat je verkering met hem wilt. Ik beaam dat. 

We gaan op weg naar de sky trein. We staan even op de kaart te kijken en worden aangesproken door een man. Hij vraagt waar we heen willen . Na ons antwoord pakt hij de kaart uit onze handen en tekent er de volgens hem beste route op. We moeten eerst een tuktuk nemen om bij de ferrie die ons over water zal vervoeren. Much cheeper, ale you speaking ingliesh...ik weet inmiddels dat tuktuk rijders betaald worden om je ergens af te zetten. Ik vertrouw het niet erg maar zegt hij; ik ben een kok en ik kan het weten. Wederom ale you speaking ingliesh or not do you understand me? Hij doet bozig, we willen van hem af en beginnen te lopen. Hij denkt dat we hem volgen maar we slaan af naar de sky train. Hij scheld nog even op ons maar we zijn eindelijk van hem af. In de loop van de dag werd ons duidelijk dat hij niet echt van plan was om ons de weg te wijzen maar bezig was ons een tour in te kletsen. Ofwel zoals een Nederlander eerder deze week tegen me zei; ' je hebt twee soorten Thai, Thai die iets van je willen onder het mom van hulpvaardigheid en echte aardige mensen. Het is altijd even afwachten.

Aangekomen bij het gebied rondom het paleis ziet het zwart van de mensen. Niet omdat ze met zoveel zijn maar omdat ze allemaal zwart dragen. De Thai gaan naar het koninklijk paleis geheel in het zwart gekleed om de laatste eer aan hun koning Bhumibol te bewijzen. Het is een jaar van rouw in Thailand, wegens het overlijden van koning Bhumibol. Het jaar is in ouktober afgelopen. Je mag alleen in het paleis met fatsoenlijke kleding. Ik heb mijn lange zwarte jurk aan getrokken en had bedacht dat ik wel een shawl im mijn schouders kan doen maar dat mag niet het moeten mouwen zijn. Ik koop dus noodgedwongen iets met mouwen. 

Het paleis en de tempels zijn prachtig. Alles is ingelogd met steentjes en spiegeltjes. Een kleurrijk feest van mozaïek. Rondom het paleis loopt een overdekte galerij met wandschilderingen over het leven van Boeddha. Bij de poortjes staan beelden die wachters voor moeten stellen, Ze dragen enorme knotsen om slechte geesten weg te jagen. Ze zijn prachtig gekleurd en wel twee meter groot.er zijn ontzettend veel bezoekers. Het zweet gutst van mijn hoofd het is ontzettend heet vandaag. 

Na het paleis lopen we naar de ferrie om over te steken naar Wat Arun. Ook dit is weer een prachtig tempelcomplex. In de tempel is een monnik aanwezig. We zien dat hij mensen besprenkelt met water en hen een armbandje om doet, dat willen wij ook. Hij wenkt dat we mogen komen en we buigen eerbiedig drie keer voor hem. Hij spreekt een aantal zinnen uit, sprenkelt water over ons  heen en bind ons een wit half geknoopt draadje om onze pols. Ik weet het niet zeker maar volgens mij moet ik dit nu omhouden tot het eraf valt.