Vijf meiden op stap in Chinatown Bangkok

Ga je mee naar Chinatown was de enthousiaste begroeting toen ik mijn hoofd om de hoek stak vanmorgen. Kiki en Huy Won lachen me toe en wensen me goede morgen. Ik heb voor de derde nacht in het Cube hostel in Bangkok geslapen.                            In een ruimte zijn 10 nissen gemaakt van een matras breed en een matras diep. Een gordijntje ervoor en je bent gegarandeerd van je privacy. Als je een elektriciteitskaartje in een gleufje hebt gestoken. Kan  je licht aandoen en kun je een mini ventilatortje boven je hoofd Laten draaien . Onder de slaaphokjes zitten lockers voor je spullen. Ik vind het echt een superleuk concept. Voel me er enorm thuis. Het betere daktent gevoel. 

We vertrekken rond 12.00 u naar Chinatown. Tot nu toe heb ik alleen nog maar met de sky-train gereisd dit is de eerste keer met de metro ... naar Hua Lampong. Die namen zijn allemaal zo exotisch. Op Hua Lampong is ook het treinstation. We lopen wat straatjes door waar overal amuletten verkocht worden. Thai verzamelen deze om goede krachten te verkrijgen. Er zitten veelal mannen achter kleine tafeltjes met hun amuletten in de aanbieding. Die amuletten intrigeren me. Er zijn allerlei tijdschriften te koop waarin uitvoerig geschreven wordt over de amuletten. De Thai dragen ze aan een ketting om hun hals. De tijdschriften zijn alleen in het Sanskriet geschreven, ik begrijp daar dus weinig van. 

We slaan af en komen op een straat met allerlei kramen. Fruit, boxershorts, handdoeken. Van alles  staat er door elkaar heen. Overal zijn mensen, brommers, scooters en kraampjes. Boven ons hangen overal reclames met grote Chinese tekens. Kiki kent het hier op haar duimpje. Ze laat ons gefrituurd brood met pindakaas proeven. Aanvankelijk lijkt het me niks maar proeven kan nooit kwaad. Het is echter ontzettend lekker. We kopen allemaal verschillende dingen en laten elkaar ervan proeven, dat is erg leuk. Het is zo gezellig met de meiden en zo vanzelfsprekend allemaal. Ik verbaas me over alle hartelijkheid die ik van hen ontvang. Ik heb leuke gesprekken met ze. Robin is een canadese die graag iets met theater wil. Ze mediteert en is ontzettend aardig. Jammer dat ik haar nummer ben vergeten te vragen. Als we een hennep t-shirt zien vraagt ze of iedereen in Nederland jointjes rookt.  Vermakelijk beeld van buitenlanders over Nederland. Ik vind het altijd irritant dat ze direct over ons vrije drugsbeleid beginnen maar van Robin is het echt pure onschuld. Eigenlijk best lief. Ik krijg een visioen van allemaal Nederlanders die de hele dag stoned rondlopen en grinnik in mezelf. Ik leg Robin uit dat veel toeristen naar Amsterdam komen voor de coffeeshops en dat ik dat persoonlijk jammer vind. Amsterdam heeft nog zoveel meer te bieden. Robin denkt dat he overal wiet kunt kopen omdat het legaal is. Ik vertel haar dat je het legaal in de koffieshop kunt kopen maar dat je het afgezien van drie planten voor privégebruik niet zelf mag verbouwen. Dat het illegaal is om een wietplantage te hebben. Ze snapt er niks meer van. We lachen erom. Weer een fabel ontkracht. 

In de Chinatown markten kun je werkelijk alles kopen. Het is veelal erg goedkoop en hier in Bangkok is de goedkoopste van allemaal ten opzichte van andere Chinatown's. 

Het is ongelofelijk de hoeveelheden die verkopers op enkele meters bij elkaar weten te zetten, hangen en leggen. Je hebt shops van twee meter breed en 20 meter diep waar geen mm van onbenut is gelaten. Verkopers en sters zitten bij hun waren op hun telefoon te spelen if soms te slapen. Iedereen schuifelt langs elkaar heen. Ertussendoor lopen dan ook nog verkopers met karretjes met fruit en frisdrankjes.

Het is een spektakel van geuren, kleuren en geluiden. Overal is activiteit. We kunnen het natuurlijk niet laten om zelf ook spulletjes te kopen. We struinen uren door de gangetjes over de markten. Ik realiseer me dat ik hier weg moet want je blijft in de verleiding komen om te kopen kopen en nog eens te kopen. Gelukkig is het ook een feest om te kijken naar al die mensen, hun waren en de chaos die dat met zich mee brengt. 

Na een maaltijd (40 baht = 1 euro) splitsen we op. Kiki en Yuki (uit Japan) hebben andere afspraken en gaan terug naar het hostel. Robin, Huy Won en ik hebben zin in een Thaise massage en ook die zijn in Chinatown (nog ) goedkoper dan elders. We gaan op zoek naar een salon. In mijn eentje durfde ik geen massage salon binnen te stappen na een verhaal van Kiki over een bijna aan haar opgedrongen 'happy ending' waar ze niet op uit was. Ik heb van dit verhaal geleerd dat wanneer ze vragen of je door een man of een vrouw geholpen wilt worden ik maar beter voor een vrouw kan kiezen....of niet  natuurlijk ;-). Kiki dacht ze zijn toch allemaal gay dus het maakt niet uit. We hebben smakelijk om haar ervaring gelachen vooral om haar ontgoochelde gezicht erbij. 

De massage is prettig naar het stoort me dat de masseuse zo ongeïnteresseerd is. Ze zit continue te praten en te lachen met de masseuse van Robin. Robin is ook niet zo erover te spreken. We vinden beiden dat een massage die aandachtig voor jou is een betere chemie tot stand brengt. Anyway ik heb geen stijve schouders meer. Dus pap ik beveel je bij deze een Thaise massage van je schouders en je rug aan. Het is Heerlijk. 

Na de massage lopen we terug naar de metro en komen weer langs de amuletten verkopers. Ik vind het leuk om er een te kopen en bestudeer, zoals ik de andere kopers heb zien doen, de amuletten zorgvuldig door een mini loepje. Na diverse tafeltjes gehad te hebben stuit ik op een amuletje in, naar blijkt, een zilveren hulsje. Ik vraag wat het kost en de eigenaar zegt 2000 baht, ik kijk hem aan en zeg hemeltje wat een geld voor zo'n klein dingetje. Hij lacht en begint in het Thais een heel verhaal. Een andere man vertaalt het voor mij. Hij zegt dat dit en bijzonder amulet is... ik had niet natuurlijk niet anders verwacht...en dat er een zilveren hulsje omheen zit. Daarom is het zo duur. Ik ben nu toch wel erg nieuwsgierig geworden en vraag wat er dan zo bijzonder aan is. Nou, hij staat in een tijdschrift en is op internet terug te vinden, helaas weer alles in het Sanskriet ik begrijp er dus wederom geen bal van maar het spel alleen al is leuk. Twee mensen die een totaal andere taal spreken. Ik bied vijfhonderd baht. Hij lacht en zegt zevenhonderd baht. Ik besluit weg te lopen om te kijken hoe hij reageert, er blijkt ineens meer te kunnen dan voorheen. Voor vijfhonderd baht mag ik het amulet hebben maar dan wel zonder het zilveren hulsje. Ik wil dat erbij hebben dus ons spel van verder bieden met behulp van een tolk zet zich voort. Ik geniet hiervan. Ik heb geen idee van waarde...maar ja, wat is iets je waard? Ik trek gewoon mijn eigen grens. Uiteindelijk sluiten we de koop. Ik ben tevreden, hij is tevreden. Twee mensen gelukkig gemaakt. Eigenlijk wil ik de link naar de afbeelding op het internet wel hebben. Met hangebaren, once tolk is weg, maak ik hem dat duidelijk. Zijn buurman snapt wat ik wil, we proberen vrienden te worden op Facebook maar hij snapt gen Engels en ik geen Sanskriet. We hebben lol om ons geknoei. Ik Bedrijfsarts uiteindelijk dat ik mijn telefoontaal naar Thais an jan passen en die dat. Nu kan hij me de link sturen via messenger. Gelukt!

Blij kijken we elkaar aan. We schudden handen op zijn europees en buigen naar elkaar op zijn thais.  Ik wil mijn Telefoon weer terug zetten naar het Nederlands maar daar zit een addertje onder het gras. Alles is nu in het Sanskriet ik begrijp mijn eigen iPhone niet meer. Ik schiet in de lach, loop naar Robin en Huy Won die al die tijd hebben staan kijken en praten met elkaar. Met behulp van robins iPhone en vakjes tellen weet ik mijn telefoon weer in mijn eigen taal te krijgen. Mijn amulet werkt meteen!