Zwembaddag en reis naar Tropical Aroma

Na drie gevulde dagen ben ik wel toe aan dag niks. Niks doen. Een zwembad dag. Ik nestel me in een ligstiel bij het zwembad en bekijk en beluister de overige gasten die daar zijn. Een gebruinde gespierde dame blond geverfd met tattoos wordt vergezeld door een kettingrokende hunk. Ze zijn alleen in elkaar geinteresseerd. Zwemmen doen ze niet, zonnen wel. Een wat ouder paar uit Nieuw Zeeland. Zij blond geverfd, gecoiffeerde coupe, rood gestifte lipjes zonnebril onafscheidelijk, zwemt niet, ze zit in de schaduw te wachten op haar man die met haar zoon aan het zwemmen is. Erg aardig en in voor een praatje. Het is half twaalf haar man komt uit het water en zegt dat hij aan een ‘red horse’ toe is. Nieuw Zeelanders, heb ik ontdekt, zijn al vroeg in voor een slok. 

Er is een schattig aan overgewicht lijdend chinees mannetje van een jaar of zeven bij de rand van het zwembad verschenen. Hij draagt een groen badmutsje en heeft een zwembrilletje op. Keurig doet hij als een echte prof rek en strek oefeningen voor hij in het water gaat. Eerst strekt hij zijn armpjes in de lucht en dan vouwt hij zichzelf als een harmonica omhoog en omlaag. Bloedserieus is hij. Zijn vader geeft hem zwemles. Ik vind het prachtig om te zien, hoe het mannetje ontzettend zijn best doet. Bij het zwemmen verdwijnt hij helemaal onder water. Je houdt je hart vast maar dan komt het hoofdje toch weer boven. Hij haalt adem en verdwijnt weer onder water. Ik heb diepe bewondering voor zijn doorzettingsvermogen. De les duurt een uur. Ik steek mijn duim naar hem op omdat hij het zo goed doet. Inmiddels is het etenstijd dus ik verdwijn naar de arabier die direct naast het hotel zit. Hij is mij aanbevolen door Hamid en die kan het weten want hij is zelf kok. Hamid slaapt bij mij op de zaal en begroet mij iedere morgen met een stralende glimlach. Iedere dag prijst hij zichzelf de gelukkigste man op aarde. Ieder moment dat ik hem tegenkom heeft hij weer een andere reden daarvoor. Hij is een Deense Iranier en krijgt er geen genoeg van mij te vertellen dat niemand hem gelooft als hij zegt dat hij Deen is. Zodra hij mij bespeurt staat zijn mond niet meer stil. Hij praat aan een stuk door over alles wat hij beleeft heeft en vooral hoe men op hem reageerde. Dat is erg belangrijk voor hem. Aandoenlijke man met een diep geroerd hart van goud. Als ik ooit nog eens voet in de stad Aalborg zet dan moet ik me bij hem melden en dan zal het mij aan niets ontbreken. Alleen maar omdat ik aardig ben en niet arrogant zoals veel hotelgasten. Het arabische good was inderdaad uitstekend. Dat komt omdat de kok er zoveel liefde in stopt zegt Hamid. Deze kok kookt ondat hij van eten en van mensen houdt en dat proef je. 

De volgende dag wil ik vertrekken uit HCMC waar ik naartoe ga weet ik nog niet. Seven heeft een aantal plaatsen opgeschreven die intetessant zijn en waar hij mensen kent die het leuk vinden om foreigners rond te leiden. Ik krijg een link van hem van een educatief project waar vrijwilligers welkom zijn. Kosten twee euro per dag voor verblijf en eten. Ik zoek de info op en het lijkt me wel wat. Ik benader de projectbegeleidster en ik mag direct komen na wat heen en weer geemail. Geen wonder dat ze zo spontaan ja konden zeggen. Ik ben beland bij de flexibelste mensen van de wereld. Vier en een half uur in een lokale bus, op de tocht levert me een fikse verkoudheid op. tussen alle open raampjes. Het was me wel weer een spektakel. Onderweg schreeuwden twee mannen steeds hun bestemming. Er werden pakketjes  ingeladen en weer afgegeven. Zo verdient de busschauffeur wat bij als postorderbedrijf. Op een gegeven moment wordt er een megazware generator in de bus gezet. Ze krijgen hem met zes man niet verder dan de chaffeur. Alle reizigers die met de bus willen reizen moeten eroverheen klauteren  voor ze bij hun zitplaats kunnen. Ik zweet me kapot. Er is geen airco in deze bus aanwezig. Ik dood de tijd met bloggen. Wat ik zo frappant onderweg vind, is dat iedereen hier naast elkaar gaat zitten met hetzelfde bedrijf. Als de een iets succesvols opstart kopieert een ander dat en gaat er naast zitten. Dan wordt de klandizie natuurlijk ras minder en is het succes al gauw over. Ik verbaas me er telkens weer over welke bedrijfjes ik nu weer naast elkaar zal tegenkomen. 

Ik word door de chauffeur gewaarschuwd dat mijn bestemming nadert. Een dorpje in de bergen. Ik heb echter niet goed opgelet  en ik ben te vroeg uitgestapt. Al gauw komen er jongens me vragen of ik naar hotel Bamboe gebracht wil worden. Ik heb inmiddels contact gehad met Hoan. Ze zegt dat ik me nergens druk over hoef te maken. Ze stuurt twee motorbikes naar me toe. De vrouw die me achterop neemt kletst er vrolijk op los. Hoe oud ben je, waar kom je vandaan, waarom reis je alleen, heb je kinderen. Zo gaat het maar door. We komen aan middenin een van de engelse lessen. Zowel de docente als de leerlingen zijn hard aan het werk. Ze moeten zich een voor een aan mij voorstellen. Wat zijn ze lief en aandoenlijk. Zo zenuwachtig en ze doen het zo goed. Ik doe mijn best om de namen te onthouden. Best lastig met al die vreemde klanken. Een meisje dwingt me continue de namen net zo lang uit te spreken tot mijn uitspraak naar haar zin is en ze is niet snel tevreden....

Er werken hier 7 vrijwilligers en dan is er nog Houn zelf. Een inspirerend goedlachs hardwerkend vrouwtje met zeer veel ambities waarvan mij onduidelijk is waar die nou eigenlijk toe moeten leiden. Ze heeft een soort huiswerkklas voor de lokale kinderen. Ze leert hen engels, biologie, wiskunde en nu ook kunst. Ze was al een tijdje op zoek naar iemand die de kinderen daar meer over kan leren. 

De lessen worden gegeven in een oude boerderij. In deze boerderij zal ik de komende week verblijven. De situatie waarin ik beland ben is uitermate primitief. Een schijtgat achterin de tuin in een houten hokje. Plassen mag gewoon in de tuin, waar je maar wilt zegt Houn tijdens mijn rondleiding. De douche is een waterpijp die water uit een waterput over je uitstort. Overigens is het water lekker verfrissend. Er is geen warm of koud kraan maar dat maakt hier niks uit. De keuken is welliswaar een aparte ruimte maar er wordt gekookt op ijzeren stangen waaronder een houtvuurtje gestookt wordt. De rook waait door de boerderij heen en slaat op mijn luchtwegen. Ik ben nu gelukkig niet meer in de stad, weg van de enorme chaos met verkeers uitlaat gassen maar gezond voel ik me hier nog niet. Het wel even wennen na het laatste luxe hotel. Ik vraag me af wat ik hier zoek en of ik hier wel een week wil zijn.