Bangkok, Thailand 1

Maandag ben ik vanaf Kuala Lumpur naar Bangkok gevlogen. Ik werd op het vliegveld aangesproken door een meisje dat bustickets verkocht, als ik opschoot, kon ik de bus nog halen die me bij een sky-treinstation af zou zetten. Goed idee. Vanuit de bus kon ik alles mooi bekijken. Ik werd afgezet bij Phaya Thai. Vanaf dit luchttrein station moest ik een keer overstappen om in Silom te komen. De wijk waar ik verblijf in het Cube-hostel. Ik ben erg benieuwd naar hoe het is om in een hostel te slapen met meer mensen in een ruimte. 

In dit hostel hebben ze in de slaapkamer 10 slaaphokjes gecreëerd, 5 onder en 5 boven. Ik slaap boven en heb bed 8. Het hokje is een matras breed en een matras lang. Het voelt voor mij net alsof ik in onze daktent lig en geeft veel privacy. Onder het bed zit een locker waar mijn rugzak makkelijk in past. Ik kan alles fijn opbergen. De eerste nacht doe ik oordopjes in om niet teveel afgeleid te worden door alle nieuwe geluiden. De eerste keer schrok ik nog wanneer er  iemand binnen kwam maar dat went snel. Iedereen houdt zich goed aan de regels. Zachtjes je spullen pakken en niemand is tot nu toe lawaaierig. Het voelt daardoor allemaal erg goed.

Ik heb op TripAdvisor gelezen dat je een fietstocht van drie uur kunt boeken met een gids. Dat boek ik alvast bij mijn hostel voor de volgende dag.

Ik heb goed geslapen. Ik wil eerst mijn kleding wassen, ik heb niets meer schoon, in het hostel kun je wassen en drogen voor 60 baht. Dat is 1,50 euro. Ik gooi mijn was in de machine en zet hem aan. Alles gaat vanzelf staat er op de machine. Ik zie alleen nergens zeep, bij navraag bij de balie blijkt dat ik die daar kan krijgen voor 10 baht. Ik gooi het zakje zeep er nog gauw bij. Het is een bovenlader dus dat kan. Daarna kan ik op zoek naar eten, nou ja...op zoek hoef je niet echt, zodra je het hostel uitstapt loop je tussen allemaal eetstalletjes. Ik ben nog enigszins beschroomd en besluit alleen fruit te kopen. Ik koop gesneden stukjes watermeloen en mango bij een stalletje. De verkopers hebben alles vers gesneden en verkopen porties in plastic zakjes. Je krijgt er een (sate)prikkertje bij en dan is het smullen geblazen. Ik eet mijn fruit in de gezamenlijke ruimte van het hostel op. 

Een jong meisje vraagt of ik het niet vervelend vind als ze bij mij aanschuift. Ik vind dat hartstikke leuk. We wisselen uit waar we vandaan komen. Ze komt uit Seoul- Korea. Ze is verpleegster daar en heeft voor het eerst in twee jaar een week vakantie. Ze verteld hoe hard ze moet werken en laat blijken hoeveel energie haar dat kost. Zoveel zieke mensen om haar heen. Ze is in de weer van 7.00 uur 's ochtends tot 22.00 uur 's avonds. Pauze wordt haar niet gegund, tijd om te eten krijgt ze niet of nauwelijks. Wat zijn wij dan bevoorrecht...

Gedurende het gesprek schuift een Indonesische aan. Ze blijkt in afwachting te zijn van een verblijfsvergunning in Nederland. Ze is getrouwd met een Nederlandse jongen en woont in oud- Beijerland bij Rotterdam. Ze moest nu het land uit omdat haar visum erop zat. Ze wilde niet naar Jakarta waar ze vandaan komt en slijt haar dagen in het hostel hier. Tot ze weer terug kan naar Nederland. De Indonesische regering moet voor een aantal documenten zorgen maar die werkt ontzettend traag daardoor duurt het wachten op een permanente verblijfsstatus erg lang. Deze week zal ze meer horen.

Mijn was is klaar en ik doe het grootste deel in de droger en zet hem aan. Ik vraag bij de balie om kleerhangertjes om de rest te kunnen drogen, dan blijkt dat er achter het hostel gewoon drooglijnen hangen. Ik hang mijn resterende kleding op en ga op stap om bij de fietstrip te komen. Ik vraag bij de balie hoe ik dat het beste aan kan pakken en krijg het advies een paar haltes met de luchttrein te doen en dan een taxi of een tuktuk te nemen. 

Ik volg het advies op maar besluit te gaan lopen aangezien ik tijd zat heb. Google maps is daar ideaal voor, je tikt je bestemming in, tikt op het voetgangertje en je route wordt letterlijk voor je uitgestippeld. Ik wil nu wel iets stevigers  in mijn maag omdat ik straks ga fietsen. Ik eet in een grote hal met allerlei stalletjes met eetwaar en drankjes aan de zijkant. In het midden kun je eten aan tafeltjes met tafelzijl en plastic krukken eromheen. Ik eet kip met rijst en een gebakken eitje. Er zitten alleen maar Thai om me heen, dat vind ik het leukste. Als ik mijn eten op heb koop ik drinken. Ik ben een beetje misselijk dus wil ik cola. Als ik coca cola vraag krijg ik een stortvloed van Thais over me heen van een Thai die op het logo van zijn shirtje wijst en hard moet lachen. Blijk ik bij het merk 'est' te staan en alles is Can Est dus ze hebben alleen Est cola. Nu begrijp ik waarom de Thai zo'n lol had om mijn vraag. Voor mijn voeten schiet een dikke rat voorbij... 

Toen ik van ik bij het station op de trein stond te wachten sprak een tuk tuk driver me aan met de vraag waar ik naartoe moest, hij wilde me wel brengen. Ik lachte en zei dat ik ging lopen, wat ze maar raar vonden. Na mijn maaltijd kom ik hetzelfde mannetje opnieuw tegen en bedenk dat het toch wel gemakkelijk is om me af te laten zetten. Ik onderhandel over de prijs en stap in. Ik vind het helemaal leuk. Miriam in een tuk tuk. Het mannetje zet me al vrij snel af en ik denk nog nou dat was een klein stukje. Ik heb geen gepast geld en hij heeft geen gepast wisselgeld...

Ik denk sloeber je wilt gewoon wat extra's maar oké het is hem gegund.  Ik kijk om me heen maar geen fietstrip bureautje te bekennen. Ik kijk op maps en zie dat ik nog niet op een derde van de route die ik af moet leggen ben. Ik ben er dus mooi ingetrapt. Ik denk achteraf dat het mannetje waarschijnlijk niet eens westers alfabet kan lezen. Althans daar houd ik het maar op. Weer een ervaring rijker. Geen tuk tuk meer om op min. Bestemming te komen hooguit nog een keer voor de lol. 

Ik moet nu wel doorlopen om op tijd aan te komen. Ik loop door een straat met veel winkeltjes die ik nog  wel eens zou willen bezoeken. Ik moet alsmaar rechtdoor.  Lopen lopen doorlopen dan sta ik ineens voor de rivier. Ik ben op kleine afstand van het fietsgebeuren maar dat lijkt aan de overkant van het water te zijn. Ik bel maar even met Co van Kessel fietstochten om uit te leggen dat ik iets verlaat ben. Geen probleem, de vrouw vraagt waar ik sta en ik noem een mega groot gebouw, waar ik voor sta. Ze vraagt wat ik aan heb en zegt dat ze iemand naar me toe zal sturen om me op te halen. Twee minuten later komt er inderdaad een meisje op de fiets naar me toe. Ik blijk op misschien 150 meter naar Co van Kessel te hebben gestaan en was dus vlakbij. Het meisje blijkt Kiki te heten en een van mijn gidsen te zijn.