Vervolg Langkawi.

De fishfarm is naast viskwekerij ook drijvend restaurant. Er is een verdeling gemaakt met vakken van ongeveer 1,5m x 1,5m. In die vakken hangen netten en daar zwemmen diverse vissoorten in rond. We krijgen een rondleiding langs de verschillende vissen en de vissen worden gevoerd. In een van de zwemmen enorme roggen die naar blijkt uitermate aaibaar zijn. De gasten die het aandurven mogen de roggen ook voeren. Dat is erg leuk om te doen, wanneer je met je handen tegen de rand van het bassin flappert komen ze daar op af en duiken ineens op, in de hoop wat te eten te krijgen. Ze krijgen stukken vis. Je moet de vis tussen je vingers doen en je hand plat houden. De rog glijdt er dan overheen en zuiigt de vis als een soort stofzuiger op. De gidsen halen grapjeys uit en doen alsof ze gebeten en meege trokken worden maar roggen hebben geen tanden. Ze kunnen je eigenlijk geen pijn doen. Je mag ze niet aan de bovenkant aanraken daar hebben ze een beschermend laagje slijm zitten dat beschadigd raakt als we daaraan komen. In een van de vakken zwemt een kleine haai. De haai was per ongeluk gevangen. Ze hadden hem weer teruggezet in de volle zee maar hij bleef komen. Toen hebben ze hem maar gehouden en nu is hij een van de trekpleisters daar. Een jongetje van een jaar of acht blijft samen met mij bij de roggen. We willen ze allebei graag aaien maar durven eerst nog niet zo goed. Ik moedig hem aan en vertel hem dat ze geen tanden hebben, dat trekt hem over de streep. Trots overwint hij zijn schroom nadat ik het voorgedaan heb. Als we teruglopen naar de boten om onze trip voort te zetten komt hij me blij bedanken omdat ik het hem geleerd heb. Zo schattig!

Nu gaan we op voor het voeren van adelaars, aldus de gids die ook wat Nederlands spreekt. De boten varen de mangrovebossen weer in. Iemand gooit iets in het water wat dankbaar aftrek vindt bij tientallen roofvogels met roodbruine veren en een witte kop. Deze vogels zijn het symbool van Langkawi. Het is onvoorstelbaar met zoveel als ze zijn. Geboeid kijk ik hoe ze zich op het water laten vallen en rondcirkelen boven de boten. We varen verder de mangroven in, daar zitten heel veel aapjes langs het water te wachten op de boten. Ze weten precies wat er komen gaat. De gidsen gooien pel-pinda 's op de voorplecht van de boot en lokken de aapjes zo de boot in, dichtbij de mensen, omdat we dat natuurlijk leuk vinden. Ik ben blij dat ze pinda's krijgen dat lijkt me voor apen nog enigszins gezond. Een van de apen krijgt een flesje sinaasappelsap voorgehouden door de gids, het aapje drinkt het helemaal leeg. Ik vraag me af of dit gezoete sap niet slecht is voor zijn gebit. Julia en ik betwijfelen dat. Er worden ook pinda's in het water gegooid om te laten zien dat de aapjes kunnen zwemmen.

Sufkop die ik ben, ik heb mijn handdoek bij de vleermuis grot laten liggen. Ik had hem daar achter de balie gelegd. Als ik het azn de gids vertel zegt dat hij hem op laat halen wat hij inderdaad doet. Blij neem ik mijn handdoek weer in ontvangst dat is toch wel superservice. Er gaat een telefoontje naar de grot en vijf minuten later wordt mijn handdoek binnengevaren. Dit laat weer eens en te meer zien hoe aardig de mensen hier zijn. Bij het minste of geringste staan ze voor je klaar of regelen het voor je.

Dat merken we ' s avonds wederom bij ons resort. We zijn weer teruggebracht door het minibusje naar onze logeerplek. De receptionist vraagt of we tevreden zijn over de trip die hij had aangeraden en wil weten wat we morgen gaan doen? Hij stelt voor dat we een auto huren en Julia wordt helemaal enthousiast. Het lijkt haar erg leuk om rond te toeren over het eiland.  De jongen van de receptie regelt dat de auto naar het resort gebracht wordt. Om 19.00 uur 's avonds is hij er, we hebben hem 24 uur tot onze beschikking.  Julia rammelt enthousiast met de sleutels als ze die opgehaald heeft. Kom mam we gaan. Ze heeft er zin in om hier rond te rijden. Ik heb (achteraf stom) mijn rijbewijs thuisgelaten. 

We willen naar een dorpje een klein eindje verderop. We beginnen met rijden en dan blijkt dat we zonder lichten aan te doen al een heel stuk gereden hebben. Julia merkt dat het lastiger is dan ze dacht om links te rijden. Alles zit andersom. Als ze richting aan wil geven beginnen de ruitenwissers te zwaaien. We hebben daar veel plezier om samen. We rijden verkeerd en Juul durft niet te keren. Dan maar rechtdoor, we rijden lukraak over het eiland.  We blijven onderweg naar het dorpje maar missen steeds afslagen omdat er weinig verlichting is langs de weg. We zitten steeds erg aan de linkerkant en ik vind het nogal eng. Ik vraag hoeveel benzine zit er eigenlijk in de tank?  Julia vraagt hoe ze dat kan zien. Ze ziet wel een E, wat zou dat betekenen, ik denk E van Empty. De tank lijkt inderdaad leeg. Gelukkig hebben we een bescherm engeltje  dat ons direct langs een benzine station laat komen. We zijn dolblij daarmee, dat voorkomt een hoop ellende!  Wat moet er eigenlijk in en hoe krijgen we het benzinedopdeurtje open? Wij kunnen het niet vinden, gelukkig weet de pompbediende het wel. We tanken voor 9 euro een halve tank vol, zoveel zullen we per slot van rekening niet gebruiken. De benzine is spotgoedkoop als je de prijzen met die in Nederland vergelijkt.

Julia rijdt nog steeds erg aan de linkerkant, ze probeert wel meer naar het midden van de weg te gaan maar dat is erg onwennig allemaal. Plotseling horen we een klap. De linkerspiegel is ergens tegenaan gekomen en teruggeklapt. Gelukkig hebben we geen schade maar de schrik zit er bij Julia ontzettend in. We besluiten dat in het donker rijden niet veilig is en besluiten terug te gaan naar ons logeeradres. Julia is nu heel erg gespannen geworden en ziet het helemaal niet meer zitten om te rijden. Het liefst had ze gehad dat ik het stuur over zou nemen en verder zou rijden. Ik heb echter nog nooit in een automaat gereden en zie dat niet zitten. Bovendien heb ik mijn rijbewijs niet mee. De lol is er vanaf en de onderlinge sfeer vermindert zienderogen. Met veel spanning weten we de auto uiteindelijk weer bij het resort te krijgen. Julia is bekaf en enigszins ongenietbaar. Ik kan geen goed meer doen. Onze vriend de receptionist vraagt hoe de rit was en Julia zegt dat ze geen meter meer wil rijden met deze auto. Ik maak me zorgen over hoe we de auto dan terug moeten krijgen bij  het het vliegveld. Onze vriend biedt aan om Julia op een rustig stuk weg de volgende morgen wat meer ervaring met links rijden op te laten doen onder zijn coaching. Ze moet dan om 8 uur klaar staan. Voor nu is Julia doodmoe en kan helemaal niks meer hebben. Dit avontuur vraagt teveel van haar. Ze wil alleen nog maar slapen. 

Tot overmaat van ramp blijkt bij ons huisje dat ik de sleutel nergens kan vinden. Ik keer mijn tas binnenste buiten, we doorzoeken de auto maar hij komt niet boven tafel. Waarschijnlijk is hij uit de auto gevallen toen ik in onze stress, toen ik de auto spiegel op schade controleerde uit de auto gevallen. Tot die tijd had ik hem namelijk in mijn hand gehad en daarna kon ik me niet meer herinneren hem gezien te hebben. Terug naar de receptie dus. Onze vriend ziet direct aan ons dat er wat mis is en helpt nogmaals met zoeken . Hij speurt de weg die we lopen af met een zaklamp af maar ik weet dat we hem niet zullen vinden. Hij laat ons naar binnen met zijn moedersleutel. We zijn blij dat we kunnen slapen en vooral Julia is daar helemaal aan toe.