Bidden, onderhandelen en kwakelarij

Het regent en regent en regent echt regentijd vandaag. Het is maar goed dat ik verder ben gaan slapen toen de wekker ging om 4.45 uur. Eigenlijk had ik naar Ankor Wat willen gaan omdat 23 september de dag is waarop de zon exact boven de middelste toren van de tempel omhoog komt. Echter geen zon en zodoende lekker uitgeslapen. 

Ik ga naar beneden om te eten. Zoals iedere dag word ik met een glimlach en een korte buiging begroet door de bediening. Ik bestel noedelsoep met groenten en kip. Iedere dag krijg ik bij het ontbijt een klein geschild banaantje en vijf stukjes ananas. Mooi geordend op een bordje.  Na het ontbijt begint het keihard te stortregenen. Paul een duitser die in India leeft komt iedere dag naar het hotel. Hij eet daar en dan mag hij gebruik maken van het zwembad. Hij is in afwachting van een nieuw visum voor India maar het wordt steeds moeilijker om het te krijgen. 

De aziatische landen willen graag dat je als tourist veel geld uitgeeft in een korte tijd. Aangezien het lang regent hebben we een mooi lang gesprek o.a. over de vrijheid die je hebt als reiziger. Je kunt echt helemaal zelf bepalen wat je doet. Niks moet, het is aan mij en aan niemand anders. We praten over elkaars werk en hoe heerlijk dat nu zo ver van mijn bed is. 

Ik heb antwoord gekregen op mijn verzoek om de dutch-cambodian organisatie te mogen komen steunen. Ik had eerder nog niet hiervan gehoord maar kwam het tegen op ern site. Zij hebben twee projecten in Cambodja waar je vrijwilligerswerk kunt doen bij de arme rijstboeren. Ik wilde daar naartoe maar dat moet eerder geregeld worden. Terecht overigens het is allemaal ter bescherming van de kinderen. Ze gaan daar heel zorgvuldig mee om. Wat in het vat zit verzuurt niet. Wie weet kom ik hier nog wel een keer terug. 

Ik vermaak me verder met lezen. Ik bereid me voor op de reis naar Phnom Pen morgen. Ik heb afgesproken bij een schikderijenverkoper om daar om 19.00 uur te zijn. Ik besluit om vroeg te gaan fietsen, dan zie ik een grote bus bij de tempel naast mijn hotel staan. Ik ben daar nog helemaal niet geweest en deze ligt notabene naast mijn bed. Ik hoor de monniken en de nonnen iedere dag bidden. De bus heeft een lading japanners gedropt bij de tempel. De dames zijn weg van twee meisjes die er erg armoedig uit zien. Ze stoppen de kinderen allemaal snoep toe en gaan met hen op de foto. De kinderen vinden het allemaal best. Ik heb er zo mijn gedachten bij. Ik loop verder het tempelterrein op en loop nieuwsgierig om wat gebouwtjes heen. Ik zie dat een stel in witte doeken gewikkelde nonnen zich verzameld heeft voor Boeddha. Een van deze nonnen ziet mij staan en wenkt dat ik mag komen. Ik weet het niet helemaal zeker of ik het goed begrijp. Ze lacht naar me en beduidt me naast haar te gaan zitten. Ze doet me voor in welke houding dat moet en praat kmer tegen me. Ze sjort aan mij. Ik moet in de kleermakerszit net mijn handen in mijn schoot gevouwen zitten. Ze pakt mijn rechterhand die ik onder heb liggen en legt die boven mijn linkerhand. Dan terwijl ik nog steeds denk dat ze kmer praat realiseer ik mij dat ze one two tegen me zegt. Ze aait van beneden naar boven en weer terug over mijn buik. Ik moet mijn ogen sluiten en diep ademhalen. Glimlachend knikt ze me toe als ze ziet dat ik haar begrepen heb. De andere nonnen glimlachen ook allemaal vriendelijk naar mij. Je voelt je echt welkom zo. Tot mijn verbazing zitten in de aangrenzende ruimte oranje monniken. Netjes gerangschikt van oud vooraan tot jong achteraan. Bij de monniken zie ik veel jonge jongens. Bij de vrouwen zie ik geen jonge meisjes. Ik moet mijn houding veranderen, ik moet op mijn knieen gaan zitten en mijn rechterknie dwars onder mij leggen. Mijn handen moet ik vouwen voor mijn gezicht. De mannen zitten in dezelfde houding maar dan andersom. Een voorganger met een microfoon gaat voor en alle aanwezigen beginnen te bidden. Ik ben benieuwd hoe lang dit gaat duren. Deze houding is erg ongemakkelijk voor mij. Na 20 minuten wordt er gedurende de dienst koffie met ijsblokjes erin uitgedeeld aan iedereen. Ook ik krijg een glas aangeboden maar ik sla het af in de hoop dat niet al te onbeleefd is. 

De dienst is na een half uur al afgelopen en de non roept trots naar de voorganger dat ik zo goed heb meegedaan. Althans dat maak ik eruit op. Ze straalt helemaal. De monniken en de nonnen verlaten de ruimte weer en hekken worden gesloten. Ik was blijkbaar precies op het goede moment daar. De voorganger blijkt het hoofd te zijn van de tempel. In totaal wonen er 79 mensen. Hij vind het blijkbaar leuk om met me te praten. Hij vertelt dat hij engelse literatuur heeft gestudeerd op de universiteit. Ik toon mijn verbazing en hij legt me uit dat alle monniken een studie naar keuze mogen doen als ze dat willen. Hij vraagt met hoeveel mensen ik hier ben. Ik zeg dat ik alleen ben. Hij gelooft het blijkbaar niet en vraagt het nogmaals. Dan kijkt hij me verbaasd aan. Hij vraagt if ik celabitair leef. Ik leg uit dat mijn kinderen studeren en dat mijn man aan het werk is. Ik dank hem voir het gesprek en hij wenst me veel geluk. Dat doen alle mensen hier aan het einde van een gesprek of gesloten verkoop. Good luck to you madame. Ik wens hem ook veel geluk. Een oud nonnetje komt nu naar me toe, ze spreekt een woordje Frans. Ze zegt dat ze blij is dat ik tot de Boeddha ben gekomen. Dat maakt haar gelukkig. Ze vraagt hoe lang ik hier ben en of ik Ankor bezocht heb. Ik geef aan dat ik Ankor prachtig vind en dat ik de cambodjanen erg lief vind. Ook dat maakt haar blij. 

Door de regen zijn er veel

Muggen die in mij weer een heerlijk hapje ruiken. Ze zitten op mijn armen en benen en ik word flink gestoken. Ik durf ze niet van me af te meppen omdat ik wel eens gelezen heb dat de biedhisten iedere vorm van leven laten leven maar het nonnetje gebaart me ze van me af te slaan en stampt met haar voeten op de grond. Stamp ze dood stamp ze dood. Ik pak mijn Deet en spuit me ermee in. Dat scheelt weer een paar bulten. Ik word hier hekemaal lekgeprikt, nuet alleen door de muggen maar ook door andere insecten. Er is onder andere een piepklein gemeen zwart wit vliegje dat ook gemeen prikken kan. De Deet helpt goed maar is erg agressief op je huid. Ik bedank de non voor het leuke gesprek en we wensen elkaar veel geluk en buigen naar elkaar. Wat een schatje met haar kale bol en haar brilletje op. 

Ik fiets naar de schilderijen schuren. Steeds als ik schilderijtjes zie die Stefan mooi vindt, zijn ze geschilderd door Samang of Sam Ang. Ik pik deze maker er telkens weer uit bij de schilderijenstalletjes. De verkoopster waar ik naar op weg ben heeft gezegd dat Samang haar zus is. Ik kan dat haast niet geloven maar vind het de moeite waard om er op mijn fiets nog een keer naar terug te rijden. Stel je voor dat het waar is. Mijn touroperator heeft me geadviseerd aan de hotel medewerkers te laten weten waar ik naar toe ga. Ik leg zodoende voor de veiligheid uit hoe laat ik mijn afspraak heb en geef aan me weer te melden als ik terug ben. De medewerker zegt dat het wel veilig is. De verkopers zitten aan de weg naar Ankor. Ongeveer een half uur fietsen vanaf het hotel. Samang is de enige die zijn doekjes niet dichtschildert zoals veel andere schilders doen. Ik ben er om 18.30, maar helaas de zus is vertrokken om 17.00 uur. Miscommunicatie, ik had begrepen dat ze moest werken tot 17.00 uur en daarna tijd had. Ze heeft wel een heleboel kleine schilderijtjes achtergelaten... niet van Samang. Ik heb ook een groot kitch schilderij gezien wat ik leuk vind met 9 koi karpers erop. Ik heb met Martin overlegd en hem lijkt het ook wel leuk. Het 60 cm x 1.50 cm. Ze halen het lattenwerk erachter weg dan kan je het doek oprollen en zo zou ik het mee kunnen nemen. De verkoper vraagt 75 dollar. Dat vind ik echt veel teveel. We onderhandelen maar komen niet bij elkaar in de buurt. Zijn laagste bod is 55 dollar, ik wil er maximaal 25 dollar aan uitgeven meer is het mij niet waard. Bij een kraam verderop kom ik een kleine versie tegen met 2 karpers en een lelie erop. Eigenlijk heeft deze een veel beter formaatje. Deze weet ik op de kop te tikken voor 8 dollar. Mooi meegenomen dus. 

Ik heb een slot voor mijn fiets gevraagd wat ik ook gekregen heb maar wat me opvalt is dat niemand hiet zijn fiets op slot doet en dat ze me vreemd aankiijken omdat ik dat wel doe. Terwijl ik fiets hoor ik overal de kikkers brullen, zagen en kwaken. Het is een ontzettend leuk geluid. Ik moet enorm lachen om sommige die de desonante baspartij lijken te spelen. Klinkt echt geweldig. Hoe meer regen hoe meer kikkers ook overdag kwaken. Anders kwaken ze allern na inval van het donker. 

Vandaag reis ik naar Phnom pen, met de VIP bus deze doet er 6 uur over om daar te komen dus zodoende had ik tijd voor dit reisverhaal.