Tuk tuk onderhandelingen en afschuwelijk stuk wereldgeschiedenis

Ik kom aan op het busstation in Phnom Pen. Natuurlijk staan de tuktukrijders zich te verdringen om de uitgestapten te mogen vervoeren. Tuktuk madame, nee zeg ik, de driver met twee zilveren hoektanden kijkt me verbaasf aan. Ik zeg dat hij veel te knap is en loop door. Ik heb nog geen hotel geboekt. Laat staan dat ik weet waar ik naartoe wil. Ik wil eerst een kaart van Phnom Pen. Ik stap de wachtkamer van het busstation binnen en vraag aan een paar backpackers of ze touristinfo weten. De vrouw springt op en wijst, misschien op die standaard zegt ze. Ik zeg dat ik een hotel zoek en vraag of ze er een weet? Ze pakt een papiertje en vindt een kaart. Hier zijn wij geweest Art hotel maar ze waren er maar een nacht. Nu moet ze opschieten, ze gaat weer terug naar Vietnam waar ze woont. Ik zeg dat ik einde deze week ook naar vietnam wil en dan krijg ik haar visite kaartje. Kom maar langs, dan laat ik je van alles zien zegt ze. 

In de wachtruimte is het me gelukt om hotel blue corner in Phnom Pen te boeken. Nu weet ik waar ik naartoe wil. Ik loop naar buiten en wordt wederom aangesproken door  een andere tuktukrijder. Er staan er drie om me heen waarvan een me trouwhartig aankijkt. Ik zeg dat ik wil dat hij mij naar het hotel brengt. We onderhandelen over de prijs. 4 dollar zegt de man die het woord doet voor de jongen die ik wil. Ik zeg dat hij veel te duur is. Ik bluf dat ze binnen gezegd hebben dat het voor 2 moet kunnen. Hij lacht en zegt breng die meid maar eens hier. Ik lach ook en zeg dat ik het niet bij de balie heb gehoord maar van iemand anders. We komen uit op 3 dollar. Nu ruikt zijn toeristenneusje dat ik wellicht wel wat bijzonderheden wil zien in Phnom Pen en begint hij zijn collega aan te prijzen dat hij slles voor me kan vinden. Ik kan aan de ogen van de jongen zien dat hij een fijne knul is. Ik zeg dat ik hem zo bij zo wil maar dat meer toertjes afhankelijk zijn van de prijs. Daar gaan we weer. Hij begint met 40 voor twee dagen. Dan heb ik wel een privetuktukrijder. Ik gun het de jongen best. Ik zeg 20 dollar. Mijn tegenspeler trekt weer van alles uit de kast. Nou vooruit zegt hij 35 dollar. Ik ga naar 25 maar daar doet hij het nog niet voor. Ik moet benzine kopen zegt hij. Het is ver weg. Ik begin het tuktukjargon zo onderhand te kennen. Ik antwoord dat benzine voor een volle tank 2 dollar kost. Dat hij genoeg verdient. (Dat heb ik gezien, tijdens het tanken) Nu moet de man hard lachen en vraagt waar ik vandaan kom (vleien, contact maken) nederland. Oh ja amsterdam, hij weet het wel. Oke denk ik 30 dollar voor twee dagen en fris water bij terugkomst. Hij gaat naar 32 ik houd voet bij stuk. 30 inclusief water of niet. Hij lacht weer en zegt als je chagerijnig bent betaal je 30 als je blij bent betaal je 32. Ik kies voor chagerijnig. De deal is rond. Mijn rugzzk wordt ingeladen en we rijden. Na een tijdje stopt de driver, we zijn er zegt hij. Ik kijk maar herken niets van de foto's van internet. Ik zeg dat ik twijfels heb en laat hem nogmaals het adres zien. We zitten inderdaad verkeerd. Verder maar weer. 10 minuten later ben ik gearriveerd bij mijn hotel.

Voor de volgende dag spreken we om 9.00 uur af om naar Tuol Sleng genocide museum en de killing fields van Choeung Ek te gaan. Uitermate confronterend om te bemerken waar wij mensen toe in staat zijn. Tuol Sleng was voor 1975  een gewone school. Met de komst van de rode Khmer werd het een martelcentrum met cellen waar de gevangenen werden vastgehoudem. Gevangen genomen werd iedereen die kon lezen, een bril droeg of naar Kmermaatstaven te licht van huidskleur was. Zij behoorden tot de decadentia waarmee Pol Pot wilde afrekenen. Iedereen ie gestudeerd had moest eraam geloven. Alle mensen werden van de steden naar het platteland gebracht. Daar moesten ze het land bewerken. Mannen werden gescheiden van vrouwen. Kinderen mochten tot ze zes jaar waren bij hun moeder blijven daarna werden ook die elders ondergebracht. Iedereen werd als een potentiele vijand gezien van Ankor de nieuwe staat. Iedereen moest Ankor gehoorzamen. Zonder aankkacht werd je opgepakt en tot vijand gebombardeerd.  Vijanden werden verhoord in Tuol Sleng. Ene Duch draaide daar de scepter. Voor hij zich bij de rode kmer aansloot was hij wiskunde leraar. Hij was de baas in Tuol Sleng. Wanneer iemand een 'vijand' doodmartelde was diegene zelf ten dode opgeschreven. De gevangenen moesten kost wat kost blijven leven. Een dode kan niet bekennen was het motto. Gevangenen moesten eerst bekennen. Het enige antwoord dat goed was, was dat wat de martelaars eruit wilden zien te krijgen. Overal in Tuol Sleng of anders S 21 genoemd hingen foto's van slachtoffers. Je zag de gekuiste martelkamers. Daar stonden ijzeren bedden waaraan de gevangenen vastgemaakt werden aan hun enkels. Iedere marteling en de daaruit verkregen antwoorden werden minitieus vastgelegd in dossiers. Pas wanneer Duch vond dat het genoeg was mocht een gevangene gaan. Gaan betekende afgevoerd worden en geexecuteerd.

Pol Pot was ontzettend bang voor getuigen en voor wraak van nazaten. Je moet het gras met wortels en al uitroeien was een gezegde van hem. Partners, kinderen van bekenners werden ook vermoord om later geen wraak te kunnen nemen. Op het killing field choeung Ek staat een boom. Tegen die boom werden kinderen die aan hun enkels vastgehoudem werden doodgebeukt. Om de andere gevangenen niet te laten schreeuwen sneden ze eerst hun keel door zodat ze niet konden schreeuwen, met een stuk palmschors. Nu nog steeds komen er schedels en botten bovendrijven  na de regentijd op plekjen waar massagraven zijn. Er zijn 145 massagraven (killing fields genoemd naar de beroemde film van Roland Joffe uit 1984). In vier jaar bracht het regiem van Pol Pot drie miljoen cambodjanen om. 

Een gruwelijk stuk geschiedenis van de mensheid. Daar word je heel stil van.