Een rotdag met een goed einde

Verliefd ben ik op die blozende bruine cambodjaanse hoofden met hun gehaakte hoedjes en kleurrijke pyama-achtige kleding. Vannochtend fietsten de vrouwtjes weer langs. Ik vermoed dat ze van buiten de stad komen om hun moestuingroentes te verkopen. Ze rijden op een eenvoudige stadsfiets met een bamboemand Formaat wasmand. Daar hebben ze hun waren mooi in geschikt. Ik blijf naar ze kijken. Vandaag rijden er twee. Een vrouw met fruit en een vrouw met groente. De winkeliers aan de overkant kopen verse ingredienten bij hen. Ze wanen zich onbespied, ik bekijk het allemaal vanaf de ontbijttafel. 

Ze hebben hier overal mannetjes/ jongens voor. Buiten het hotel staan motoren op de stoep en de door mij gehuurde fiets wordt daar 's nachts door hen bewaakt. Ze worden daarvoor door het hotel betaald en ze krijgen fooitjes. Gisteren parkeerde ik mijn fiets in een soort van bewaakte fietsenstalling. Bij de entree moest ik betalen. Ik kreeg de opdracht mijn fietsstallingskaartje goed te bewaren, geen kaartje geen fiets terug. Bij het verlaten van de stalling wilde ik eruit waar ik erin gekomen was...UITDRUKKELIJK verboden. Ik moest de hele stalling doorlopen en aan de achterkant eruit. Daar stond weer een mannetje om mijn kaartje in ontvangst te nemen. 

Wanneer je een museum betreed dan koop je een kaartje vervolgens wordt dat doorgescheurd of afgestempeld door een mannetje. Dan krijg je van een mannetje daarachter een plattegrondje vervolgens van een nieuw mannetje een draagbare telefoon die je rondleidt en van weer een ander de daarbijbehorende koptelefoon wel gezellig voor al die medewerkers met elkaar. 

Wanneer je door de stad fietst zie je groepjes mannen of vrouwen die spelletjes doen met elkaar. Ze doen dat gewoon op de grond, op een rieten mat of (zoals ik gisteren zag) in de laadbak van de lorrie. 

Er wordt hier overal gebouwd. De bouwvakkers wonen op de begane grond van de bouwsels. Als ik Khmer kon spreken dan zou ik willen weten hoe lang ze erover doen. Bij het vorige hotel zag je dat ze de stenen in een mand omhoog hijsen. Volgens mij zijn ze zo jaren bezig met een gebouw. 

Ik vertrok om 10.30 uur naar het vliegveld om naar Ho Chi Minh city te vliegen. Ik was in de veronderstelling dat ik een visum on arrival kon kopen. De vliegmaatschappij weigerde me echter mee te nemen. Ik kon onverrichterzake terug naar Phnom Penh. Ik besloot mezelf te verwennen met een taxi. De chauffeur, die wel zag aan mij dat niet alles oke was, was erg uitermate vriendelijk en zorgzaam. Hij bracht me naar de vietnamese ambassade. Daar bleef hij bij mij wachten tot ik mijn visum had. 

-Duurde drie kwartier-Daarna reed hij me naar de vliegtuigmaatschappij en wachtte weer tot ik mijn ticket omgeboekt had, vervolgens heeft hij me afgezet bij het hotel waar ik daarvoor geslapen heb, wat me erg goed bevallen was. Daar waren ze verrast me weer te zien. Ik schoot in de lach omdat ik een welkoms drankje kreeg. De manager kwam me verbaasd vragen wat er aan de hand was, ik zei dat ik haar zo ontzettend gemist had dat ik maar weer terug was gekomen, ze moest natuurlijk lachen maar schudde haar hoofd. Het voelde toch als thuiskomen bij al die aardige mensen die zich even om mij bekommerden en hun medeleven betuigden. De fietsverhuur weer gebeld en die stonden na een kwartiertje weer paraat bij het hotel met mijn vertrouwde fietsje. 

Bij het zwembad was geen zon meer dus besloot de stad in te gaan. Ik had gezien dat de university of fine arts vlakbij het hotel is. Ik ben daar naar toe gereden en ben naar binnen gestapt. Ik vroeg naar de office maar die bleek bij aankomst dicht. Een docent en een groep nieuwsgierige leerlingen kwamen naar me toe met vragende gezichten. Ik vertelde dat ik kunst docent ben in Nederland en dat ik daarom nieuwsgierig ben naar hun university. Als ik het goed heb begrepen dan is er morgen een soort van open dag. Vanaf 8.00 uur 's morgens kan ik overal rondkijken. Rondkijken is hier mijn favoriete hobbie. Daarna ben ik een lekker plekje gaan zoeken in de stad. Ik heb een gezellig terrasje gevonden met een lekker windje. Grote pot thee en een heerlijke salade, met tot mijn verassing warme zoute kriel aardappeltjes maken mijn tegenvallers van vandaag weer helemaal goed. Het geld dat ermee gemoeid is, kan me niet zoveel schelen het machteloze gevoel overgeleverd te zijn aan de goodwill van anderen, daar kan ik niet goed tegen. 

Ik heb net mijn thee afgerekend als er een man het cafeetje binnenstapt die enthousiast over zijn drie dochters verteld aan de bartender. Hij zegt dit in het engels. Ik flap eruit nou jouw dochters zitten ook overal! Ja, dat is waar antwoord hij mij tot mijn verbazing en stelt zich aan me voor. We drinken samen een biertje, althans in de tijd dat ik er een drink drinkt hij er drie, kom op doordrinken zegt hij, het is vrijdagavond. Ik houd het op eentje. Hij verteld geanimeerd over zijn werk in deze contreien. Hij houdt zich bezig met waterbeheersings problematiek. Hij houdt van uitdaging en is per toeval in dit werk gerold. Hij moet nog vier jaar. Hij vraagt belangstelkend wat ik doe en geniet van mijn verhalen over de leerlingen en school. Hij is echt enirm levendig en belangstellend. Hij vertelt dat een van zijn dochters lesgeeft sinds kort in Phnom Penh. Ik zal haar snel ontmoeten want ze is onderweg naar het cafeetje. Hij zegt, blijf, ze zal het leuk vinden je te ontmoeten, dan kunnen jullie over onderwijs praten. Opeens stuift hij naar buiten. Zijn dochter zoekt op haar scootertje naar de plek waar wij zitten. Ze is vlakbij maar kan het niet vinden. Telefonisch coacht hij haar naar het cafeetje. Er stapt een leuke jonge frisse meid binnen en we hebben al snel een klik. De vader geniet ontzettend van zijn dochter. Liefdevol strijkt hij over haar arm, he teacher, klinkt het warm. Het meisje kijkt hem gelukkig aan. Mooi om deze vader dochter relatie te aanschouwen. 

De dochter heet Odette en heeft een heel andere studie gedaan dan onderwijs maar met 150 uur leren heeft ze voor hier in Phnom Penh een onderwijsbevoegdheid gehaald. Ze leert kinderen tussen 6 en 8 jaar oud wiskunde, biologie en Engels. Ze heeft het erg naar haar zin op de huidige private school waar ze werkt. Ze doen veel voor de kinderen daar vertelt ze. We praten over van alles, creativiteit en het belang daarvan voor de economie in de toekomst. De chinezen die bijna alle projecten aannemen in Phnom Penh en de waterbeheersing. De papa vertelt enthousiast over de enorme hoeveelheden water die er door de Mekong rivier stroomt in vergelijking tot bijvoorbeeld de rivier de Maas in Nederland. De Mekong is echt een ongelofelijk grote waterverstouwer. Echt een levensader, de Aorta van Azie. Verbazingwekkend de impact van deze rivier voor de Aziaten. Hij kan prachtig vertellen over zijn werk de verschillende culturen die hij tegenkomt en alle perikelen die deze met zich meebrengen. Hij doet me aan mijn broer Casper denken door zijn humor en de mooie manier waarop hij in het leven staat. Een man met passie. We komen te praten over de verschillen tussen de manieren waarop de moslims mogen zijn wie ze zijn in een land als Maleisie en Nederland. Hij blijkt zich tot mijn verbazing enorm op te winden over de moslims en zegt dat daar waar er moslims zijn er altijd gedonder is. Zijn dochter kijkt hem lief aan en zegt dat hij niet alle moslims over een kam moet scheren. "Pap, je bedoelt de fundamentalisten", zegt ze en ik ondersteun haar. Toch beklemtoont hij dat we deze religie niet moeten onderschatten...  Hij weet van zichzelf dat hij ongelofelijk fel wordt als dit onderwerp ter sprake komt en geeft aan er niet verder over te willen praten. Ik ben benieuwd naar zijn visie op president Trump en opnieuw toont deze man met ongelofelijke passie zijn ongezouten mening. Trump stort ons tenminste vijftig jaar terug in de geschiedenis. Hij lapt alle zorgvuldige uitgewerkte verdragen aan zijn laars en brengt werk van jaren onderhandelen met een handtekening om zeep. Woedend maakt Trump deze man. Ik vind het geweldig hoe intens gepassioneerd hij over allerlei zaken praat. Een man naar mijn hart. Tijdens onze gesprekken werpt hij af en toe een blik op zijn telefoon. Niet op een vervelende manier. "Kijk",zegt hij trots; "dit is Marjolein, mijn vrouw en ze heeft net haar yogi diploma behaald in India, morgen komt ze weer thuis en dan vieren we een feestje voor haar. Ik vind het altijd spannend om met een man in gesprek te gaan in een cafe. Maar deze is gewoon leuk enthousiast en aardig zonder bijbedoelingen. Ik wordt uitgenodigd om ergens anders een hapje te gaan eten. Ik heb gezien dat Odette best moe is en vraag of ze me nog niet zat is maar ze overtuigd me ervan dat ze het bijzonder gezellig vindt. Ik geniet van deze onverwacht aardige mensen en merk dat dat wederzijds is. Ik aanvaard de uitnodiging met plezier. Deze mensen kennen Phnom Penh op hun duimpje. Ik rijd op mijn fietsje mee met Odette op haar scooter. 

Het eten is heerlijk en ik ben erg dankbaar voor deze spontane ontmoeting na deze aanvankelijk zo vervelende dag. Beter slecht beginnen en goed eindigen dan andersom.