University of Arts, Raffles royal hotel.

Ik ben erg benieuwd of ik gisteren (vrijdag 29 september) goed begrepen heb dat er een open dag is op de university of fine arts. Ik ben nieuwsgierig hoe ze daar werken en wat de studenten maken. Ik ga op weg naar de universiteit, het sputtert buiten maar ik vind dat eigenlijk wel lekker, wanneer ik echter verder fiets begint het harder te regenen. Ik heb geen regenkleding mee en stop naast een brommer die onder een boom staat te schuilen. Op dat moment biedt de boom nog genoeg bescherming tot het echt keihard begint te regenen, de boom biedt niet meer voldoende onderdak. “Madame”, zegt de jongen op de brommer naast mij en wijst naar de overkant van de straat waar zich een van de vele geimproviseerde straatrestaurantjes bevindt. De vrouw die dit restaurantje runt pakt voor alle schuilers, die bescherming tegen de regen bij haar zoeken, een plastic stoeltje en daar zitten we dan met een man of vijftien te wachten tot de stortbui afneemt. Brothers and sisters in rain... na een tijdje bedenk ik dat een paraplu bij me heb en besluit daaronder verder te fietsen. Deze bui gaat, aan de grijsheid van de lucht te zien, nog uren duren. Ik ben vlot bij de universiteit. Ik zet mijn fiets in de fietsenstalling, die overal waar je komt bewaakt wordt. Je krijgt een kaartje aan je fiets en een bewijsje om je fiets later op te halen. Je geeft dan vijfhonderd rial, dat is 12,5 cent en dan is het betaald. 

Ik loop een schildersatelier binnen. Ik spreek wat jongeren daar aan en dan blijkt dat ze oud studenten zijn die vandaag even terug gekomen zijn naar hun oude school. Even later word ik opgehaald door een jongen die bezoekers rondleidt. Het is inderdaad open dag. Val ik me daar even met mijn neus in de boter. 

In de gangen hangen werktekeningen van Molyvann een architect die beroemd is in Cambodja. Hij heeft een van de gebouwen op het universiteits-terrein ontworpen. Hij is tevens de architect van het olympisch stadion waar ik al eerder over geschreven heb. Deze jongen laat zien dat ze hier erg trots zijn op deze architect. De universiteit heeft verschillende faculteiten: Architectuur, performing arts; waaronder traditionele dans en muziek vallen, beeldhouwen schilderen en interieur design. 'S ochtends zijn ze vereerd met een bezoek van de Franse ambassadeur op de universiteit en er lopen nog veel Franse mensen rond. Van een van hen verneem ik dat het vandaag heritage day is en dat er diverse bijzondere plekken opengesteld zijn, waaronder de kunstacademie. Na de rondleiding heb ik een erg leuk gesprek met een schilderstudent die vertelt dat hij benieuwd is naar de huidige tendenzen in europa waar het schilderen betreft. Ik moet hem helaas teleurstellen met de mededeling dat er niet een huidige tendens is maar dat het er vele zijn. Zijn leraar heeft hem wel verteld dat de europese kunst zeer ontwikkeld is. Hij heeft onderzoek gedaan op internet maar zegt maar weinig te begrijpen van de europese kunst. Ik vertel hem dat je dat ook niet zomaar kunt begrijpen, dat je terug moet in de geschiedenis van de westerse kunst om deze te kunnen leren begrijpen. Ik leg hem een aantal dingen uit, maar ja, een uurtje is veel tekort. Hij stelde het enorm op prijs. Hij zei we ontmoeten eigenlijk nooit mensen uit Europa die ons iets over de kunsten daar kunnen vertellen. De schat, hij kan erg mooi schilderen maar je ziet aan zijn werk dat hij het naschildert van foto's. Technisch goed geschilderd maar op de een of andere manier blijft het afstandelijk. Hij toont grote interesse en kan eigenlijk niet genoeg krijgen van wat ik hem allemaal vertel. Eager to learn about arts. 

Nu ik weet dat het heritagedag is wil ik nog wel meer zien. De australische ambassade staat ook op het lijstje dus ik ga daarnaar op zoek. Ik vraag de gids of hij weet waar ik die op de kaart kan vinden en hij wijst hem aan. Ik stap weer op mijn fietsje en begeef mij in het verkeer. Het is ontzettend vochtig en iheet geworden. Ik heb trek gekregen en besluit aan de rivier een plekje te zoeken in de schaduw. Daar zie ik vrouwen lotusbloemen offeren aan de rivier. Ze leggen de bloemen in het water en creeren enige stroming doir met hun handen de bloemen de rivier op te sturen. Toch weer bijzonder om te aanschouwen. De rivier heeft modderbruin water en ik meen meer offerandes te bespeuren. Er drijven pakketjes met goudfolie in het water en een doos met allemaal lotussen. De rivier is heilig voor de mensen. 

Er komt een vrouwtje aanfietsen die achter een laag rood tafeltje met een kleurig beeldje gaat zitten. Ze haalt hartvormige blaadjes uit haar tas en begint die mooi gevouwen soms met een roosje erin op een vaas te zetten. Ze draagt een grote hoed die van palmblad is gemaakt. Ik ga van dichtbij bekijken wat ze daar nou eigenlijk aan het doen is en dan blijkt ze een waarzegster te zijn. Ze gebaart dat ik moet gaan zitten en dat ze de kaarten voor me wil lezen. Ze spreekt alleen geen woord Engels. Ik vind het idee grappig maar wat heb ik aan een voorspelling in een taal die ik niet begrijp. Ze beduidt dat ze ook voor me kan bidden. Ze zoekt druk in haar tas. Terwijl ze dat doet bedank ik haar voor de intentie en maak me gauw uit de voeten. 

Ik ga verder op zoek naar de ambassade. Daar aangekomen ziet het er daar niet erg open uit... de gards kijken me vragend aan door het raam. Via een intercom wordt me gevraagd wat ik kom doen. Ik antwoord dat ik vanwege de heritagedag kom en dan komt er een gard naar buiten. Hij vertelt dat niet de ambassade opengesteld is voor bezoekers maar de homeresidence van Australie, 'whatever that may be'. Die is echter helemaal aan de andere kant van de stad. Vlakbij het Raffles hotel dat vandaag ook te bezoeken is. Maar...ik ben net in een wijk beland waar ze de eenvoudige geesteshuisjes zouden moeten vervaardigen en dat wil ik eigenlijk ook graag zien. Ik fiets de wijk rond maar kom geen geesteshuisjes atelier tegen, evenmin als Boeddha beelden vervaardigers die hier ook zouden moeten zitten. Dat hadden ze bij de desk aan me verteld toen ik daar aan had gegeven daar belangstelling voor te hebben. Wel kwam ik onderweg een schattig klein geesteshuisje tegen van karton met kleine aardewerken vaasjes die eraan hingen te bungelen. Dat dan weer wel. Ik ga van een grotere straat af een steegje in. Daar kun je goed zien hoe de mensen in Phnom Penh leven. Ik zie mensen slapen op hun bed. Een stel ruggetjes van kleutertjes die geboeid naar de televisie kijken. Een stel jongens op een caddie, die een stel voetballende knullen van allerlei leeftijden op blote voeten aanmoedigen. Ze hebben samen de grootste lol. Een van de grotere jongens op de caddie spreekt twee kleine ukkies toe. Hij kijkt daarbij niet fijn uit zijn ogen. Ik sla dit alles gaande op een paar meter afstand van de jongens. Hij daagt de kleintjes uit om hun pielemansje  aan hem te laten zien. De twee kleintjes doen wat hij zegt. Ze staan met hun ruggetjes naar mij toe. Hij kijkt mij met ineens met een schuine blik aan en lijkt te willen zeggen, ik heb deze kleintjes in mijn macht. Ik zwaai foei met mijn vinger en schud mijn hoofd. Hij grijnst de smeerlap. 

Ik fiets verder en zie veel bouwvakkers werken aan panden. Er zijn hier ook veel vrouwen werkzaam in de bouw. Tussen twee golfplaten schotten door zie ik twee vrouwen, met een enorme tang, betonvlechtijzer doorknippen. Ze moeten lachen omdat ik hen op de foto zet. 

Ik ben toch wel nieuwsgierig geworden naar het Raffleshotel en fiets verder die richting in. Eenmaal daar aangekomen, mag ik mijn fiiets in de personeelsstalling zetten. 

Bij de deur staat een echte khmer lakei in authentiek kostuum. De deur wordt voor mij opengehouden en ik betreed dit hotel dat bekend staat om zijn "Olifanten bar". In mijn reisgids werd deze al aanbevolen als zijnde zeer de moeite waard. In de bar mag ik wachten tot de gids ongeveer tien geinteresseerden bij elkaar verzameld heeft. Het is inderdaad een prachtige sfeervolle ruimte met op de hoek van de bar een grote stenen olifant. Op het plafond zijn prachtige schilderingen aangebracht met als hoofdonderwerp, hoe kan het ook anders, olifanten met troontjes met naar ik vermoed verschillende koningen erop. De schilderingen zijn aangebracht door een schilder die ook decoraties in het koninklijke paleis heeft geschilderd vertelt onze gids trots. Als er genoeg mensen zich verzameld hebben neemt hij ons mee naar de Royal suite. In deze suites met twee badkamers, twee zitkamers, twee slaapkamers en een eigen keuken met bediening verblijven de royals als ze Phnom Penh aandoen. President Obama heeft er geslapen en ik ga toch wel enigszins uit mijn dak bij het idee dat ik daar nu een kijkje mag nemen. Heel bijzonder. Overigens bedenk ik mij dat wanneer hij trots vertelt zou hebben dat Trump er geslapen had, dat ik er geen poot binnen had willen zetten...

Na de Royal suite die je voor tweehonderd dollar per nacht kunt boeken toont hij ons de kamer die naarJackie Kennedy genoemd is. Ook zij heeft in dit hotel geslapen. In deze kamers hangen foto's van haar bezoek. Zowel Obama als Jackie Kennedy zijn personen die tot mijn verbeelding spreken. Ik vind het weer ontzettend bijzonder dat ik dit allemaal op mijn pad krijg. Het Raffles hotel is een prachtige verblijfsplaats. We krijgen in de rondleiding ook een ‘gewone’ kamer te zien. Kost iets van 250 euro per nacht. Beddegoed van superzachte zijde. Een klein frans jongetje dat meeloopy krijgt er geen genoeg van het te aaien. Zijn moeder zegt dat het niet mag maar ook ik kan het niet laten het even te bevoelen. De gids vertelt dat de koffers van de gasten voor hen uit- en als ze willen vertrekken weer in -gepakt wordt. Alles wordt voor hen in de kast gehangen. Dat zal een gezoek naar je spullen zijn. Lijkt me wel luxe maar ook onhandig. Alkes straalt hier verfijning uit. Het personeel is bijzonder aardig. Ben je iets vergeten geen probleem. In de interne boutique beneden kun je chique kleding kopen. We worden verder geleid. Buiten stort de regen weer uit de lucht, daardoor slaan we de mooie binnentuin en het zwembad over. Je kunt vanaf iedere verdieping in de lounge kijken. Ik heb zoiets eerder gezien bij Hotel les Indes in den Haag. 

De rondleiding eindigt weer waar die begonnen is, in de olifantenbar. Ik heb mezelf daar laten verwennen met een cocktail Paris Sling genaamd die heerlijk smaakte. Ik heb trek gekregen en bestel een tonijn salade. Ik heb zelden zoiets lekkers gegeten. Het is echt super. De tonijn is warm en nog rood van binnen en heeft een gerookte buitenkant. Voor zover vis kan smelten smelt het op mijn tong. Zo zacht en smaakvol, je betaalt wat meer maar dat proef je. Ik geniet in mijn fauttuil, buiten plenst het en ik kan mij geen beter onderkomen wensen.   De kosmos heeft het weer erg goed met me voor. Alhoewel je die natuurlijk wel een handje kunt helpen soms.