Er woont een leguaan onder ons huisje.

Vanochtend gingen we rondom ons huisje verkennen. We scharrelen wat op het strand. Daar liggen overal stukjes afgebroken koraal, schelpjes en steentjes. Het geluid van de branding is zo heerlijk rustgevend. Aan het eind van het straatje staan drie huisjes van een local. Hij geeft duiklessen en is 28 jaar oud. Zijn vrouw is in een ander huisje aan het koken. Hun kindjes van 3 en bijna 2 jaar oud spelen in de buurt van hun ouders. Een jongetje, de oudste en een meisje. Kami en Ariane. Hun moeder heet Ada. De vader vraagt of we al ontbeten hebben, nee dus, hij vraagt of we mee willen eten wat we leuk vinden. Er is rijst gekookt met inktvisringen en vijf visjes die zelf gevangen zijn in zee. We eten op een rieten mat op een vlonder aan zee. Het smaakt uitstekend. We krijgen ook nog siroop die we niet thuis kunnen brengen te drinken. Ze gebruiken zelf ook waterflessen dus het is wel oké en anders heb ik liever wat problemen dan deze vreselijk aardige mensen voor het hoofd te stoten. Zo een gastvrijheid kun je onmogelijk afslaan. 

We praten over hun school en hoe dat hier gaat. De kinderen van 4 tot 7 jaar gaan dagelijks naar het vasteland voor kindergarten. Als ze ouder zijn gaan ze intern bij de school. 

Het is geen schitterend weer maar daardoor wel erg lekker van temperatuur. We zijn weer bij ons huisje en horen geritsel, ook de poes die op een van onze stoelen ligt te slapen kijkt op. Het blijkt een dikke leguaan te zijn die zich, zodra hij ons opmerkt, verstopt onder de betonnen goot naast ons huisje. 

Straks gaan we snorkelen, we stappen vanuit ons hutje zo het strand op. We zijn benieuwd wat hier rondzwemt. De jonge vader vertelde dat er roggen zitten en soms een schildpad. Morgen gaan we op snorkelexcursie. Dat was onze wens wel maar op het tijdstip dat de boot vertrekt barst er een heftige stortbui met donder en bliksem los. We zijn benieuwd of ons hutje waterdicht is. Dat wordt verplicht uitslapen vandaag. 

In de loop van de dag klaart het op. Het regent tot nu toe regelmatig maar nooit de hele dag. De temperatuur is aangenaam. Wij vinden het heerlijk. De oberes heeft een dikke trui aangetrokken, zij heeft het koud. Gistermiddag heb ik voor het eerst gesnorkeld. Wat is dat ontzettend leuk om te doen. Martin leert me hoe je dat aanpakt. Nog een voordeel van het mindere weer, we verbranden niet in het water. Ik ken natuurlijk wel prachtige beelden van natuurseries maar dat het zo geweldig zou zijn om te snorkelen had ik niet kunnen bedenken. Heerlijk om zo te drijven en al die prachtige visjes te zien en mijn eerste kennismaking met koraal onder water. 

'S avonds lopen we na het eten van een vers gevangen jacketvis terug naar ons hutje. We komen langs een groep mensen die samen zitten te eten. Nieuwsgierig als ik ben wil ik even de baby zien die in een hangmatje op en neer bewogen wordt om hem in slaap te krijgen een s hartig chinees jongetje trekt een sip lipje als hij mij ziet. Waar komen jullie vandaan vraagt de groep en voor we het weten krijgen we stoelen en worden ons allerlei hapjes in bananenbladeren voorgehouden. Ota ota, iets visachtigs Iranje van kleur fijngewreven in een vijzel en dan in bananenblad op de barbecue gelegd. Garnalen in alufolie, cake ze weten van geen ophouden. Een van de vrouwen leert me hoe alles heet. Het is een goedlachse familie. Ze vieren de verjaardag van de vrouw naast mij. Ik zeg tegen hen dat ik wel kan zien  dat ze zussen zijn...hilariteit alom want het is moeder en dochter. Moeder is 45 geworden haar dochter is 24. Het meisje vraagt waar ze naartoe moet gaan als ze in Nederland komt. Haar oom vraagt naar de leeftijd van onze kinderen en prijst zijn nichtje aan als de ideale vrouw. Het meisje glimlacht lief. Ik zeg tegen de oom dat mijn zoon het niet erg op prijs zal stellen als ik een maleise bij hem aanprijs. Aangezien hij dolgelukkig is met Mari, ik moet het toch maar doen zegt hij,  er gaat niets boven zijn nichtje. Ik vraag hem hoeveel we dan zouden moeten betalen. Dat komt neer op 40.000 ringgit. Deel maar door vijf. Vervolgens vragen ze hoeveel wij in Nederland moeten betalen. We zeggen niets, ze zijn stomverbaasd  en kunnen dat haast niet geloven. Heeft onze jongste zoon dan niet nog een vrouw nodig...en zo gaat het met veel gelach onderling nog even verder. 

Terwijl ik zit te typen op een terrasje is mr. camera weer druk in de weer om een grote roofvogel te fotograferen. We weten niet wat het is maar in al mijn onwetendheid gok ik dat het een visarend is.

Grote groepen mensen leren hier duiken het stikt van de duikscholen. Misschien kunnen Julia en ik samen nog ergens een duikcursus doen. Het plan is om volgende week woensdag naar Borneo te gaan. 

Overigens is hier geen mug te bekennen. In Penang en Kuala Lumpur werden we meer gestoken dan hier op Tioman-Salang. Heerlijk om daar niet op te hoeven letten